Hierbij het artikel van Ansje Monkhost
''Waarom ik stadsdichter wil worden? Daar heb ik geen enkel antwoord op. Misschien wil ik ook alleen maar meedoen omdat ik hier woon, ik schrijf erover, ik doe hier mijn dingen. Het is ook een goede manier voor mij. Deadlines, anders komt het niet af. Een verplichting, een stok achter de deur werkt voor mij heel goed. Zonder opdracht ga ik niet lekker zitten schrijven. Dat kun je een soort karakterzwakte noemen, maar er is niks mis mee. De gedichten komen toch wel.
Een echte doelgroep heb ik niet. Als stadsdichter moet je er voor alle Groningers zijn. Iedereen moet het kunnen begrijpen. Zelf heb ik een hekel aan gedichten als taalspelletjes, gegoochel met woorden. De anekdote moet er wel in terug te vinden zijn. Een gelegenheidsdichter, die op een zeepkistje op de Grote Markt gaat staan, ben ik trouwens niet. Mij liggen kleine zaaltjes beter, daar komen de liefhebbers. Zoals het jaarlijkse festival in de Prinsentuin, maar het vervelende is dat altijd alles voor niks moet. Een buitenlandse gast aantrekken is er niet bij. Alsof dichters niets hoeven te verdienen. Zelf heb ik het niet echt nodig, ik ben leraar en mijn blad Tzum draait ook zonder subsidie, maar het blijft altijd smeekwerk. In plaats van die boekenbon zou ik ze dan eens iets kunnen betalen.
Een mooi idee lijkt mij ook om van die vijfduizend euro in het eerste jaar een bundel uit te geven samen met een stuk of dertig andere dichters in de stad, die allemaal een stadjer als onderwerp kiezen. Dat mag een bekend persoon zijn, maar ook een zwerver. Foto's erbij, prachtig. Het jaar erop zou dat kunnen worden herhaald, maar dan over de geschiedenis van de stad. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar culturele dingen, zoals het Diagilev festival nu. Of openingen van Ploeg tentoonstellingen, daar zou ik als stadsdichter over willen schrijven en bij willen zijn. Maar recepties aflopen, nou nee, dat maar niet.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten