In plaats van een uur te vroeg waren we een half uur te laat op de plaats van bestemming. Dat kwam ook doordat op het laatste moment de spoorbomen dichtgingen. In Duitsland wacht je heel lang op de trein. Je kunt gerust even een pakje sigaretten kopen of een ommetje maken.
Gelukkig nemen ze in Duitsland de literatuur erg serieus. Toen we eindelijk binnen waren bleken de laudatio aan de gang te zijn. De vrouw die Jan Glas toesprak had ongeveer 10 A4-tjes voor haar liggen. De Europese unie kwam langs, God, en een heleboel meer en Jan zat temidden van Kröddegenoten trots te wezen op de diepgang in zijn eigen gedichten.
Na zoveel woorden was het tijd voor een gezellige pot muziek. Op hoorntjes!
Tijd om de prijs in ontvangst te nemen. Jan kreeg een geldbedrag en prozaschrijfster uit Duitsland ook. Zij haalde in haar dankwoord nog een dode papegaai uit de krochten van de bibliotheek. Bij het voorlezen van delen uit haar verhaal bleek zij dit beestje verrassend goed na te kunnen doen. Jan hield zijn toespraak licht en vrolijk, wat een verademing was na zoveel zwaarte.
Daarna nog aan een rijkelijk buffet met aardige en gastvrije Duitsers. Geen roddel en achterklap zoals in Nederland nog wel een gebruikelijk is, maar hartelijkheid. Het is eigenlijk apart dat het opvalt.
1 opmerking:
Leuk om hier een verslag te kunnen lezen van de prijsuitreiking. Wij hebben Jan gisteren gemist. Jou ook, hopelijk was het een gezellig feestje. Gefeliciteerd alvast.
Groet,
Corrie
Een reactie posten