22.50 uur, telefoon. wie dan belt, is een vriend of heeft een verschrikkelijk bericht. Het blijkt radio Hoeksche Waard (wat? wat?) te zijn. Een technicus vraagt of ik met Annemieke (wie? wie?) wil praten over wat ik met Pasen heb gedaan. Mijn gezonde verstand (nee) verliest het van mijn ijdelheid. Ik word in de uitzending geplugd en moet eerst drie minuten naar een plaat luisteren. Niemand zegt iets tegen me.
Plaat is afgelopen. Annemieke Steenbergen-Spijkerman verwelkomt me in het programma, leest eerst veel te soft-focus een gedicht van Herzberg voor, en zegt daarna dat ze zomaar wat aan het bellen is geslagen vanuit haar adresboekje (heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn telefoonnummer doorgegeven?); zojuist had ze nog met haar tante gesproken die in Friesland woont en aangezien ik in Groningen woon...
Ik moet vertellen wat ik deze dag heb gedaan. Ik zeg dat ik naar radio Drenthe ben geweest. In de ene radiouitzending zeg ik dus wat ik in de andere heb gedaan. Aangezien de verkoop van de 100 mooiste gedichten uit Groningen, Drenthe en Friesland niet zo hard gaat in de Hoeksche Waard is extra reclame nooit weg.
'Hoeveel gedichten staan er eigenlijk in?' vraagt Annemieke.
'Honderd,' antwoord ik licht verbouwereerd, 'het zijn de honderd mooiste gedichten.'
En toen was de tijd alweer om. Of ik wilde blijven hangen voor na het nieuws.
Ik blijf hangen.
Als het nieuws wordt voorgelezen, hoor ik helemaal niets.
Daarna muziek. Een erg lang nummer. Ik zit maar op de bank met de telefoon in mijn hand.
Daar is Annemieke weer. Ik mag een gedicht voorlezen.
'Wil je er een over katten of een over autisten?' vraag ik.
Ik moet zelf kiezen en kies voor de katten. Als het gedicht is afgelopen, zegt Annemieke iets vaags over de kracht van de poëzie. Dat er zoveel diepte in de woorden zit of zo. Ik probeer nog bij te sturen dat alles heel concreet is, maar Annemieke gaat nu vertellen dat ze allergisch is voor katten. Goh. Maar ze heeft nu wel een hond. En die hond kan heel goed opschieten met het konijn van een vriendin. Uit alle macht verzin ik variaties op 'het is me wat'.
Daarna gaat Annemieke nog even door over autisten. Dat ze mongooltjes (is niet hetzelfde) de meest blije mensen vindt die ze kent. Ze heeft vroeger nog met ze gewerkt, bla bla bla. Uit verveling begin ik haar maar vragen te stellen in plaats van andersom.
Annemieke belt voor haar radioprogramma mensen op om zelf te kunnen praten. Haar wekelijkse therapie-uur op de radio.
Tot slot mag ik toch nog mijn autistengedicht voorlezen.
Geen één vraag over mijn debuut Sing Sing. Dit was weer een half uurtje vulling op radio Hoeksche Waard. Annemieke gaat weer iemand anders uit haar adresboekje bellen.
Ik heb nog één vraag voor Annemieke: mag ik uit dat boekje?
2 opmerkingen:
Erg leuk verhaal! Dat mag wel vaker; begint al op een echt 'Dingetje' te lijken ;).
vanzelfsprekend had je mogen vertellen over sing sing coen
ik volg je log niet dagelijks
niet al het poëzie nieuws, mensen mogen zelf kiezen hoe ze en wat ze willen vertellen.
vanzelfsprekend zich zelf promoten
op welke manier ook, gewoon zo als ze zijn of wat ze van belang vinden uit de realiteit in leven iets delen, je had voro je zelf op mogen komen hoor coen, zeggen, weet je van sing zing, had ik geantwoord,nee, vertel :)
oke, succes met je poëzie
werd al naar je gedichten geinformeerd, ik heb je log door gegeven , wie weet wat er uit voort vloeit,je zou de eersteniet zijn die er een optreden ergens aan over houdt.
Zon voor je coen, succes met je werk voor verspreiding van poézie
Taal in leven geeft leven zei vanmorgen een reagant, hij gaat op je log lezen, een luisteraar won je dus in ieder geval erbij.
lievegroet namens cam
Een reactie posten