De redding van Bobby

Ik ben een held, al zeg ik het zelf. Op vrijdag de dertiende heb ik de kat van Karel en Sybe gered. Ik belde Karel gistermiddag in de hoop op wat medeleven ('ik ben uitgestraald'), maar in plaats daarvan moest ik hem min of meer troostend toespreken. Die middag had hij de kat Bobby naar het asiel gebracht, maar toen hij het beest had achtergelaten in een asiel in Den Horn in een heel klein hokje en gezien had hoe het beest meteen de oren had laten hangen, was hij in staat om zijn vakantie af te blazen.
Bobby is namelijk van het type vrijbuiter. De Casanovakat van de Lingestraat. Om een uur of acht 's avonds stapt hij de deur uit (zit mijn dasje goed, zit mijn jasje goed) en de volgende ochtend om tien uur komt hij weer binnenzeilen na weer een nacht orgastisch genot in de buurtschuren.
Zo'n katje sluit je niet op.
Vijf minuten nadat ik gezegd had 'Dat had je moeten zeggen, want ik kan toch ook voor hem zorgen' zaten we in de auto naar Den Horn, twee leden van het kattenbevrijdingsleger. Het asiel was inderdaad gruwelijk. Continu blaffende honden (ik was na vijf minuten al in staat tot onvrijwillige euthanasie voor onze oh zo vriendelijke viervoeter) pal naast de uiterst smalle kattenverblijven.
'Zullen we het bedrag maar delen,' zei de asielhoudster en rekende 64 euro af voor een paar uur.
Onderweg naar Groningen durfde Bobby langzaam te wennen aan het idee dat hij was ontsnapt aan drie weken eenzame opsluiting. In de buurt van zijn eigen straat keek hij al met de poten tegen de ramen naar buiten, plekjes zweet achterlatend daar waar zijn pootjes stonden.
Vandaag heb ik Bobby voor het eerst binnengelaten om een uur of tien. En vanavond om acht uur mocht hij weer naar buiten. Op naar de poezen.