De warholizer

Waarschijnlijk heeft iedereen dit al gedaan op zijn weblog, maar ik kwam het vandaag pas tegen: de warholizer. Je doet er een fotootje van jezelf in en er komt een echte Warhol uit. Meer is het niet, maar ik ga dit soort dingen altijd meteen uitproberen. Ik heb gebruik gemaakt van de foto die Jerry Vinke heeft gemaakt.

Inburgeren bij Selexyz 2

Met het hoofd tegen het plafond stonden ze te spelen: professor doktor Sandman, Ab en Alie Rozema, voor een containerloze versie van de Inburgeringscursus Groningen. Een fotoreportage.

Terwijl professor Sandman zijn bordschrift oefent, staat een fotograaf van de Groninger Gezinsbode hinderlijk in de weg met zijn superzoomlens.


Ab en zijn moeder Alie Rozema lopen nog incognito door de winkel.


Ab heeft wat moeite om het podium op te komen.


Professor Sandman moet tussen twee plafondstukken in staan.


Alie Rozema is geschokt als zij de betekenis van 'voesieknakker' hoort.


Het publiek luistert aandachtig, maar weet dan nog niet


dat ze een cursus 'moi'-zeggen krijgen.


Ab en Alie rozema spelen de instructieve scène 'Bij de bakker'.


Dikke rij bij het signeren.


Klaar.

De beste Groningse boekverkoper van 2007 - tussenstand 1

Na een week kunnen we de eerste tussenstand geven in de race voor beste boekverkoper van Groningen. Ik geef de volgorde in de score aan, zonder de score zelf te noemen (zo blijft het spannend). Wat opvalt is dat de provincie nog niet veel van zich laat horen. De enige boekhandelaar uit de provincie die genomineerd werd was Daan Nijman. En alhoewel hij een mooie boekhandel heeft en veel voor de Groninger cultuur doet, moeten we helaas toch hard zijn. Zijn winkel staat in Roden, het noorden van Drenthe dus. Misschien moet het Dagblad van het Noorden het initiatief wel overnemen voor beide provincies.
Dit is de eerste tussenstand:

Diana Vos (Boekhandel Godert Walter, Groningen)
Ilona Duits (Selexyz Scholtens, Groningen)
Erik Kweksilber (Boekhandel Godert Walter, Groningen)
Gelly Talsma (Athena's boekhandel / Van der Velde, Groningen)
Daan Nijman (Daan Nijman, Roden - buiten mededinging)
Marga Hiemstra (Kunst en Vliegwerk, Groningen)

Waarom deze actie?
Er zit geen enkele goede boekverkoper in de provincie Groningen, althans, niet volgens de nominaties die bekend zijn geworden voor de Albert Hogeveen-bokaal (zie dit eerdere bericht). Dat leek me wat vreemd.
Daarom de volgende oproep.
- Stuur de namen van je drie favoriete boekverkopers uit de provincie Groningen (en de naam van de boekhandel) op naar mij (c.peppelenbos(at)home.nl - vervang wat tussen haakjes staat door @). Nummer 1 krijgt drie punten, nummer 2, twee punten, nummer 3, 1 punt. Als je maar één naam instuurt, krijgt deze man/vrouw automatisch drie punten.
- De actie duurt tot begin november.
- Elke week zal ik een tussenstand geven op mijn weblog.
- Vermeld wel je eigen naam en adres en e-mailadres.
- De inzendingen worden anoniem behandeld.

Boven is het stil - de aantekeningen

De Offerhauszaal zat gisteren bomvol. Meer dan 250 man zat klaar om mijn lezing over Boven is het stil bij te wonen. Dat is geen verdienste van mij en zelfs niet van het prachtige boek, want de lezingenreeks 'Spraakmakende boeken' van de universiteit heeft elke keer een volle zaal.
Ik had beloofd om mijn aantekeningen op mijn log te zetten, dus hieronder is nogal een lange lap tekst ongeordende tekst te vinden. Die mag gerust overgeslagen worden door iedereen die de lzeing niet heeft bijgewoond.
Veel vragen na afloop gingen over exacte zaken. Waar speelt de roman precies? In welk dorp? Klopt het dat er een rekenfout in staat (bij de veehandelaar)? Bestaat dat gedicht echt? Maar ook eigen, en soms wel leuke interpretaties: zijn die twee ezels geen symbool voor homoseksualiteit (met Reve in gedachten). En soms waren de vragen een beetje verwijtend: heeft u dan helemaal niet te doen met die vader?
Al met al een geslaagde avond: omdat het mijn eerste lezing voor de universiteit was en omdat ik het voor mezelf na deze horribele zomer als een testcase zag: kan ik het nog? Volgens Doeke, die de foto's hieronder heeft gemaakt was die test wel geslaagd alhoewel ik wel wat op dominee Gremdaat leek. Dominee Gremdaat?





Let op: hieronder staat geen uitwerking of volledige analyse: dit zijn slechts de aantekeningen die ik bij me had.

Personages
Helmer:
-Komt in het begin grof over ten opzichte van zijn vader.
-Verandert de boel is onrustig (merkt hij aan de koeien, blz. 25). Verkoop schapen (51).
-‘Ik ben mijn hele leven al bang geweest.’ 27 Behalve als hij zijn broer Henk naast zich wist. / ‘Tot voor kort ging ik regelmatig op zijn bed ’s middags even slapen.’ (41)
- studeert tot dood van Henk Nederlands aan de universiteit van Amsterdam. Moet daarna vader helpen op de boerderij.
- homoseksueel: ontmoeting met jongens in de kano. Wordt nog duidelijk als Ada vraagt waarom hij nooit een vrouw heeft gehad.
- Aanklacht tegen vader – eerst monoloog als hij denkt dat vader slaapt, daarna met een gedicht (213).
Volgens Bakker: ‘Hij richt een monument voor zijn andere helft, zijn dode tweelingbroer, op. Hij leeft met opzet het leven van die broer.’ HP/De Tijd, 16 maart 2007

Vader:
-Eerst slachtoffer. Dat verandert al snel als verteld wordt over de manier waarop hij katten ruimt (16/17)
-Vader sloeg vroeger de kinderen, vooral Helmer (42)
- subtiele toenadering tussen vader en zoon:
(77)
‘Vanavond boerenkool?’
‘Lekker,’ zegt vader. Hij kijkt verheugd. Het is onverdraaglijk.’
(113)
‘Ik heb paling gekocht, wil je daar straks wat van?’
‘Lekker,’ zegt hij verheugd. Het blijft onverdraaglijk, maar toch is het minder erg dan anders.
-confrontatie met zoon (179, 213, 218)
-Gaat dood aan eten van ei. (ook symbolisch?)

Moeder
‘Moeder was een ongehoord lelijke vrouw.’ (21) ‘Moeder was een zwijgzame vrouw, maar ze zag alles.’ (22) ‘Ze was ook ongehoord goedaardig.’ (78) Had met Helmer een verbond tegen de vader, alleen door te kijken.
Gaat dood aan hartaanval.

Henk
Tweelingbroer, geboren op 23 mei 1947.

Riet
Vriendin van Henk. Veroorzaakt auto-ongeluk waarbij Henk om het leven komt. Wordt door de vader uit huis weggestuurd. Zoekt na lange tijd weer contact met Helmer. Schrijft tweede brief als op de eerste geen antwoord komt.

Knecht / Jaap
De knecht leert hem schaatsen. Beeld: handen op de heupen, komt later terug als erotisch beeld (66)

Tijd
Verhaal speelt zich af in 2002: buurvrouw Ada is 35, geboren in 1967, het jaar waarin Henk doodging.
blz. 10 jongen in de kano ‘deze boerderij, die is tijdloos, het kan hier aan dit weggetje nu zijn, maar net zo goed 1967 of 1930.’
blz. 56 Lange terugblik (geen flashback) naar 1967, de dood van Henk

Stijl
- afgemeten dialogen
- suggestief
Je moet continu de informatie tussen de regels door lezen.

Verwachting
blz. 9 Henk wordt voor het eerst genoemd. (‘De slaapkamer van Henk.’)
blz. 11 ‘1967,’ zei ik zacht, en schudde mijn hoofd. Waarom juist dat jaar?’
18: bonte kraai
26: vage schim op de weg, lantaarnpaal is stuk. Er staan er zeven op de weg. ‘Sinds een paar weken is er iets mis met mijn lantarenpaal.’
39: iemand belt aan als H zich aan het douchen is.
46: er wordt gebeld, maar aan de andere kant van de lijn blijft het stil. (later blijkt dat dit Riet is geweest)

Spiegelingen
twee kano’s op het water – later Henk in kano op het water
Henk (broer) – Henk (soort van neef)
Helmer die bij Henk in bed stapt – Henk (van Riet) die bij Helmer in bed stapt.
ruzie tussen vader en knecht (‘Wie is hier de baas?’ 130) – later ruzie tussen Helmer en Henk (van Riet)
verdrinkingsdood Henk – later Helmer die bijna verdrinkt (onder een schaap)

Ruimte
-Begint met verandering van benedenverdieping. Koopt nieuw bed (boxspring) met twee kussens.
-Slaapkamer van Henk is opslagplaats.
- Ritje over de Gouwzee! (114)
-Denemarken wordt voor het eerst op 33 genoemd (Jarno Koper gaat daar boeren). Aan het eind van het hoofdstuk staat nog 1 keer ‘Denemarken.’ als een soort verzuchting. koopt later een kaart van Denemarken en hangt het in de nieuwe woonkamer.
‘Sinds die dag [dood van Henk] gaan vrijwel al mijn tochten naar het noorden, zuidelijker dan het dorp kom ik niet langer.’ Op het eind gaat hij ook met Jaap naar die bestemming toe.

Keuken: plek waar het hele gezin gezamenlijk rond de tafel zat.

Structuur:
laatste zin: ‘Ik ben alleen.’ ‘In eerste instantie dreigde het boek te eindigen met Helmer en Jaap die samen een nieuw huis betrekken. Te Hollywood, vond Bakker. (…) Het laatste hoofdstuk benadrukt de strekking van het werk “De hoofdpersoon moest erachter komen dat hij echt alleen is.”’

interpretaties
psychologische verklaring
Religieuze interpretatie?
Hoe is het succes te verklaren?
Succes van boeken in rurale omgeving ‘streekroman’ – plattelandsroman?
Zintuigen: zien, horen, tast!

Fictie werkelijkheid authenticiteit
De schrijver: Gerbrand Bakker 1962, Wieringerwaard
Taal - ondertitelaar
Sociale Akademie in Leeuwarden
Nederlands – historische taalkunde
- ‘Ik ben een boerenzoon uit de Wieringerwaard.’ ‘Op de boerderij moesten de kinderen allemaal helpen. maar het was al snel duidelijk, ook omdat ik de derde zoon ben, dat ik niet de boer zou worden of wilde worden (…) Regelmatig moest ik tijdens het schrijven mijn vader bellen met vragen (…). Of ik belde de broer die de boerderij heeft overgenomen. Ik weet dat een schaap dat op zijn rug ligt dood gaat, maar niet waarom. Mijn broer wel.’ NRC Handelsblad 29 december 2006.
- ‘Ik weet dat boer zijn geen baantje is, maar een manier van leven, een onderdeel van een traditie. In de omgeving waar ik ben opgegroeid, ken ik zo al 4 of 5 boerderijen waar dit soort situaties speelt: boerenzonen die thuis zijn blijven werken omdat dat nu eenmaal zo hoorde.’ Schrijven, juni 2007
‘Op het platteland ben je meer mens. Er zijn sowieso minder andere mensen. Je moet opboksen tegen de elementen. Stadsmensen zijn van alle gemakken voorzien en leven daardoor in een soort waanwereld, van voorverpakt voedsel tot en met de schijn van al die films en toneelstukken. Echtheid is voor mij met je handen in de aarde wroeten.’ NRC Handelsblad 29 december 2006.
- ‘Er zijn vrouwen die ik ontmoet bij literaire avonden die volledig over die homoseksuele ondertoon heen lezen, die niet zien of voelen dat hij een soort homo is. Pas bij een tweede lezing herkennen ze het en dan vinden ze het nog stom ook. maar ik wilde een mooi boek schrijven, geen homoboek.’ HP/De Tijd, 16 maart 2007
- ‘Ik was zeven toen mijn broertje van twee verdronk,’ bekent Bakker. ‘Dat is een rare leeftijd. Je ziet het en beleeft het, maar je kunt het geen plaats geven. Van mijn oudste zus is ook een kind verdronken, bijna op dezelfde datum als mijn broertje, eind juni. Mijn zus zei toen: waarom gebeurt dit? Dat is toch al gebeurd?’ HP/De Tijd, 16 maart 2007

De vorige keer, begin juli, zat er een groep schrijflustigen die weigerde te geloven dat ik nooit zelf onder een schaap had gelegen, in een sloot. “Ja, maar hoe kun je dat dan opschrijven!” riepen ze.
“Het spijt me,” zei ik, “maar ik heb écht nooit in een sloot gelegen, met een schaap bovenop me.”
“Jawel! Jij moet onder een schaap gelegen hebben, ín een sloot, anders kan je dat nooit zó opgeschreven hebben!”
“Nou,” zei ik toen, “volgens mij dient iemand die een boek schrijft toch wel over enige verbeelding te beschikken.”
“Ja, maar je wéét hoe een schaap voelt!”
“Dat is waar.”
“Ook een nat schaap!”
“Klopt.”
“Dus dan heb je toch…”
“IK HEB NOOIT ONDER EEN SCHAAP GELEGEN, IN EEN SLOOT.”
“Ja, ja.”
“JA!”
“Ben je dan alleen, zonder een schaap, op je rug in een prutsloot gaan liggen?”
“NEE!”
“Dat kán gewoon niet,” hielden de gretigste schrijflustigen vol.
“Is er nog koffie?” vroeg ik, om een ander onderwerp aan te snijden.
Ja, er was nog koffie. En heel veel water ook. Dat had ik nodig, want als ik met hoofdletters praat, krijg ik altijd last van kriebelhoest.
http://www.gerbrandsdingetje.nl/?id=571

Inburgeren bij Selexyz

Aanstaande zaterdag is er nog één keer een Inburgeringscursus Groningen voor al die mensen die tijdens Noorderzon achter het net visten. Tussen 15.00 en 16.00 treden Alina Kiers, Frank den Hollander en professor doktor Sandman op bij boekhandel Selexyz in Groningen. Wees erbij!

Bobby en de kunst

Op veler verzoek een nieuwe foto van Bobby. Dit keer voor een kunstwerk in huize Broersma/Knarren. Bobby is iets aangekomen sinds de zomer omdat een van de baasjes er dagelijks een blik kattenvoer doorheen jaagt. Wil ook graag weten of er een Sonja Bakker voor katten komt.

Alexander von Agoston

Voor het eerst van mijn leven iets geopend. Een tentoonstelling van de Berlijnse schilder Alexander von Agoston in galerie Mooiman. Een paar weken geleden had Jan van Stralen gevraagd of ik de openingsspeech wilde doen en ik heb, na een blik op de site van Alexander von Agoston meteen ja gezegd.

Dat kwam vooral door het schilderij hier linksboven op de foto van de Brandenburger Tor. Die vind ik, om verschillende redenen erg prachtig. Ik zal er later (als ik het gekocht heb - ik heb er vanmiddag een optie op genomen) meer over schrijven.
Alhoewel ik wel vaker een toespraak heb gehouden voor groepen mensen was ik toch gespannen vanmiddag. Ik moest nog tegen de kunstenaar in steenkolenduits zeggen dat ik, heel onbeleefd, in het Nederlands zou praten, ik wist niet welke kritische mensen er in het publiek zaten en ik dacht dat er geen enkele bekende zou zijn. Het viel allemaal mee. Alexander was een erg aardige, zeer relaxte man die in de tuin zat te tekenen. Hij hield een soort dagboek bij in tekeningen. Een paar uur daarvoor had hij de skyline van Groningen getekend, nu schilderde (ecoline?) hij de druiven die op tafel stonden. Dat ik niet in het Duits zou praten, vond hij niet erg.

Verder was het leuk en aandachtig publiek dat goed reageerde. Er zat zelfs een fan van de Tavenierboeken bij uit Amsterdam die me vroeg de boeken te signeren. Hij was al voor de derde maal begonnen in de boeken. We moeten nu echt opschieten met deel drie (ik ben aan de beurt). En gelukkig waren er ook bekenden: Karel en Sybe. Hieronder nog een paar foto's van de middag. De tentoonstelling is nog 10 november te bezichtigen. Klik op deze link voor de openingstijden.

Recensie LC: Philip LaMarche - Amerikaanse jeugd

Verkeerde vrienden, verkeerde ouders

In Amerika heb je in veel staten het recht om wapens te bezitten. Als Teddy aan twee jongens uit de buurt een keer een geweer toont en het geweer laadt, gebeurt het onvermijdelijke wanneer hij even niet oplet. Een van de jongens schiet de ander dood op het moment dat Teddy de kamer uit is. Een nogal navrant, maar niet ondenkbeeldig voorval dat het startpunt vormt van Amerikaanse jeugd van Phil LaMarche.

Vanaf dat moment verandert het leven van Teddy drastisch. Zijn vader en moeder proberen hem van iedere schuld vrij te pleiten. Hij moet dus ontkennen dat hij het geweer geladen heeft. De politie gelooft hem niet, maar kan weinig tegen hem inbrengen. Op school verandert zijn status ook. Binnen de kortste keren wordt hij door een nationalistisch groepje jongeren ingelijfd met nogal conservatieve ideeën over seks en drugs, maar het staat welwillend tegenover wapenbezit. De ‘Amerikaanse jeugd’, zoals zij zich noemen, laat geen kans onbenut om hun tegenstanders op nogal hardhandige wijze te overtuigen van hun gelijk.
Tot zover een overzichtelijk plan voor een roman. Jongen raakt in de problemen en komt alleen te staan, wordt vervolgens opgenomen door een groep verkeerde vrienden. Ook in dat groepje komt hij in de problemen. Maar, Phil LaMarche is een type auteur dat het handboek scenarioschrijven met goed gevolg heeft doorgenomen en tot je eigen verbazing dendert het boek opeens af op een einde waarin alles goed komt.
Het zou me verbazen als veel mensen het einde halen, want stilistisch is er niet veel te genieten. LaMarche heeft gekozen voor een eentonige stijl, waardoor er nogal veel zinnen voorkomen die een standaard begin kennen met onderwerp en persoonsvorm. Omdat Teddy het hele boek door aangeduid wordt met ‘hij’ of ‘de jongen’ levert dat bladzijdenlang vervelend proza op. Voorbeeldje van bladzijde 60 en 61: ‘De jongen stapte’, ‘De jongen zag’, ‘Hij probeerde’, ‘Hij wurmde’, ‘Hij zag’, ‘Hij glimlachte’, ‘Hij knikte’, ‘Hij oriënteerde zich’, ‘Hij sloeg’, ‘Hij glimlachte’, ‘De jongen vroeg’, ‘Hij vroeg’, ‘Hij vroeg’, ‘Hij keek,’ ‘Hij vond’, ‘Hij herkende’, ‘Hij leek’. Op de dag dat de les ‘Varieer in zinsbouw’ gegeven werd, was LaMarche blijkbaar absent.

COEN PEPPELENBOS

PHIL LAMARCHE: Amerikaanse jeugd. Vertaald door Theo Scholten. Contact, Amsterdam, 223 blz. €19,50
Eerder verschenen in de Leeuwarder Courant, 14 september 2007

De beste Groningse boekverkoper van 2007

Er zit geen enkele goede boekverkoper in de provincie Groningen, althans, niet volgens de nominaties die bekend zijn geworden voor de Albert Hogeveen-bokaal. (zie het bericht van gisteren) Dat is wat sneu vind ik. Om al die hardwerkende mensen toch in het zonnetje te zetten, leek het mij daarom wel aardig om een provinciale variant te maken van de wedstrijd. De winnaar krijgt ook een bokaal (over de naamgeving moet ik nog nadenken).

Daarom de volgende oproep. Stuur de namen van je drie favoriete boekverkopers uit de provincie Groningen (en de naam van de boekhandel) op naar mij. Nummer 1 krijgt drie punten, nummer 2, twee punten, nummer 3, 1 punt. Als je maar één naam instuurt, krijgt deze man/vrouw automatisch drie punten. De actie duurt tot begin november. Elke week zal ik een tussenstand geven op mijn weblog. Vermeld wel je eigen naam en adres en e-mailadres. De inzendingen worden anoniem behandeld.

De beste boekverkoper van 2007

Een paar jaar geleden is de Albert Hogeveen-bokaal in het leven geroepen voor de beste boekverkoper van het jaar. Albert Hogeveen is een illustere boekverkoper uit Groningen die Scholtens-Wristers (nu Selexyz) groot gemaakt heeft en vervolgens er uitgegooid is.
Op de site van de Elspeet-conferenties staat: 'Tijdens Manuscripta konden vakgenoten en lezers hun Beste Boekverkoper 2007 nomineren. Er zijn zo veel nominaties binnengekomen, dat er zelfs voor de longlist moest worden geschrapt. Alleen de boekverkopers die meerdere keren werden genomineerd hebben de longlist gehaald.'
Laten we daar een paar vraagtekens bij zetten. Is het mogelijk dat door de keuze voor Manuscripta veel mensen niets wisten van deze prijs? Is het daarom verklaarbaar dat er geen enkele boekverkoper uit Friesland, Groningen, Drenthe en Zeeland op staat: de provincies waar toch relatief het meest gelezen wordt? Moeten we dit jaar deze prijs maar niet serieus nemen. Kijk op deze kaart naar de plaatsen waar de beste boekverkopers vandaan komen. Steden als Den Haag, Utrecht, Rotterdam, Nijmegen, Arnhem en Zwolle staan buitenspel. Volgend jaar maar weer een andere organisatie van de prijs?

(klik op het plaatje voor een vergroting)

Lip sync - Down under

Een van de klassiekers uit mijn jeugd is 'Down under' van Men at work. Wat ik me niet kan herinneren, het was zo'n stoer liedje, was het slappe videoclipje.

In de reeks 'lip sync' kijken we eens naar de verschillende versies op YouTube. Veruit de beste (qua lip-synctechniek) is de volgende jongen. Cool.

De jongen was nog lang niet geboren toen 'Down under' uitkwam. Deze man denk ik wel. Waarschijnlijk heeft hij het nummer zo vaak gedraaid dat het blijft haperen, wat zorgt voor een nogal abrupt einde aan de video.

Een vroegtijdig einde hoort blijkbaar bij dit liedje want ook deze overdressed bodybuilder zingt het hele liedje niet uit.

En ook deze variant sneuvelt voortijdig.

Bill, Bob en Frank halen gelukkig het einde wel. Alhoewel Bill, Bob of Frank op de achtergrond wel erg weinig doet.

Filmisch gebeurt er iets meer in de vid van de volgende drie jongens die nogal een voorkeur hebben voor de wc.

Dat is nog wel aardig. Worden dit soort jongens mannen dan worden hun filmpjes stukken vervelender. Kijk maar naar de volgende heren op leeftijd met als hoogtepunt een scheet. Oh, wat een lol hadden ze, maar leuk wil het niet worden.

Tot slot een nieuwe versie van het oude liedje. Wel goed gefilmd, maar ja, na de wc en de scheet, nu de drol. Tijd om er weer mee op te houden.

Meer dan 10.000 bezoekers

Het zat er al een tijdje aan te komen, en ik hield de aantallen al scherp in de gaten vorige week, maar na een twee dagen onoplettendheid is het toch gebeurd: mijn ufo-filmpje heeft sinds 29 mei meer dan 10.000 bezoekers getrokken.

UFO 2
Uploaded by coen_peppelenbos

Het blijft me verbazen dat je met deze volstrekte kolder honderdvoudig maal meer bezoekers trekt dan met andere video's. Blijkbaar zijn er heel veel (echt heel veel) mensen die in ufo's geloven.
Voor het beeldkwaliteitsverschil heb ik ook de Dailymotionversie hier neergezet. Die heeft sinds 15 augustus 107 bezoekers getrokken.
De bezoekers van beide sites laten nog steeds op even vriendelijke wijze weten dat er geen sprake is van een een Ufo, maar van een luchtballon. DM: 'AU PUTAIN UNE MONTGOLFIER'. YT: 'It's a god damn hot air balloon'. Conclusie: de meeste ufo-gelovigen hebben weinig gevoel voor humor.

Recensie LC: J.M. Coetzee - Dagboek van een slecht jaar

Zekerheden aan gruzelementen

Het eerste wat opvalt als je Dagboek van een slecht jaar van J.M. Coetzee opslaat, is de vorm. In het begin twee, maar als snel drie verhaallijnen lopen parallel onder elkaar op de bladzijde. Een vormexperiment dat je dwingt tot een keuze: lees je drie keer het hele boek, maar steeds een andere strook, of probeer je zo goed en kwaad als het kan per bladzijde de drie verhalen te volgen.

De laatste optie is goed te doen. Het bovenste deel van de bladzijde bestaat namelijk uit korte pamflettistische stukken over actuele thema’s. In het middendeel van de bladzijde lezen we over de gedachten van de schrijver van die stukken. Vooral zijn verliefdheid op de Filippijnse vrouw Anya die bij hem in de flat woont en de stukken voor hem uittikt komt aan de orde. Het onderste deel zijn weer de gedachten van Anya over de schrijver en zijn stukken.
De schrijver, meneer C. genoemd, lijkt wel erg op Coetzee. Net als hij is meneer C. in Australië gaan wonen na een leven lang in Zuid-Afrika te hebben gewoond. En alhoewel meneer C. ouder is dan Coetzee en er voorop het boek ‘roman’ staat mogen we toch aannemen dat we hier te maken hebben met de Nobelprijswinnaar, want Anya vindt bij hem een ingelijste perkamentrol ‘met een heleboel tierelantijnen en een groot rood waszegel in de hoek.’
Het lezen van die pamflettistische stukken is een verontrustende aangelegenheid, want Coetzee stelt al je zekerheden ter discussie. Wat is een staat? Wat is democratie? Wat is terrorisme? Wat is pedofilie? Wie is Tony Blair? ‘Wat gewone mensen de keel uit begint te hangen is om verklaringen van hun regeerders te moeten aanhoren die nooit helemaal waar zijn’. Het is niet bepaald lekkere lectuur, maar je wordt wel uitgedaagd om je eigen standpunten te toetsen aan zijn denkbeelden.
‘Waarom schrijft u niet nog een roman?’ vraagt Anya. Het antwoord is simpel: ‘Daar heb ik het uithoudingsvermogen niet meer voor.’ Laten we hopen dat Coetzee met die uitspraak niet lijkt op zijn alter ego. Dit spelletje met de vorm is leuk, maar de fictieve verhaallijnen zijn niet heel erg spannend. De stukken daarboven wel, zodat het lijkt of Coetzee er maar een verhaal bij heeft geschreven om het boek te verlevendigen. Nadat hij eerst al je zekerheden aan gruzelementen heeft geslagen, komt er aan het eind ook een sprankje hoop in het bovenste deel van de bladzijde terug. Zijn laatste stukken gaan over Bach, Tolstoj en Dostojevski. En de lof die hij de laatste twee toezwaait, is zeker ook van toepassing op kunstenaars als Coetzee zelf: ‘Zij vernietigen je onzuivere pretenties; zij verhelderen je blik; zij sterken je arm.’

COEN PEPPELENBOS

J.M. COETZEE: Dagboek van een slecht jaar. Vertaald door Peter Bergsma. Cossee, Amsterdam, 191 blz. €22,90

Verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 14 september 2007

Bermspinsels

Niet alleen de VPRO zet afleveringen op YouTube, RTV Noord doet dat ook. Vandaag zag ik het item over Bermspinsels met Pierre Carrière.

Peter Middendorp leidt hectisch bestaan

Rita Verdonk uit de VVD gezet; de partij één grote chaos. Het kan me, eerlijk gezegd, niet zo heel veel schelen, alhoewel het erg amusant is. Dat is tegenwoordig de Nederlandse politiek: een vorm van amusement. Ik snap niet dat iemand Rita Verdonk serieus neemt, met haar ingestudeerde one-liners die altijd net verkeerd getimed worden. Ik moet lachen als ik Mark Rutte de meest spannende speech van zijn leven zie geven bij het VVD-conges en de helft van de tijd zijn linkerhand in de broekzak houdt. Zo spannend is het dus ook weer niet. Een licht gevoel van deernis bevangt me als ik VVD-ers in de zaal hoor stotteren bij de microfoon. Leden die zo slecht formuleren, om over het argumentatiegehalte maar te zwijgen, dat je direct bang wordt, want deze mensen besturen ons land. Deze mensen zitten in gemeenteraden, provinciale staten etc. en ze kunnen nog geen fatsoenlijke zin uitspreken.


Maar het leukst is de televisie als je opeens oud-Tzumredacteur Peter Middendorp voorbij ziet lopen. Hij schrijft een column voor de Pers als buitenstaander in Den Haag. En zo ziet het er ook uit. Peter weet dat hij met de rest mee moet lopen, maar hij loopt een beetje achteraan in de pikorde, heeft geen microfoon of camera bij zich. Hij is van de schrijvende pers en dan nog niet eens van de nieuwsredactie. Hij heeft zo'n blik in de ogen die zegt: wat doe ik hier? of waar maken we ons druk om. Je hoeft Peter maar één keer rustig achter zo'n hijgerig groepje journalisten aan te zien lopen en je weet zeker dat het allemaal goed komt. Peter glimlacht immers. Dit is leuk allemaal, maar echt belangrijk is het toch niet?

Verjaardagsfeest Harry Mulisch

Hoe oud werd Harry Mulisch eigenlijk? Daar mogen ze ook wel eens aandacht aan besteden in de media. Gisteren werd zijn verjaardagsfeestje gevierd in de Stadsschouwburg van Amsterdam, een miniboekenbal dus. Speciaal verslaggever Bart Temme, tevens begenadigd verkoper van Van der Velde te Leeuwarden mocht op het partijtje komen en spotte (onder meer): A.F.Th., Joost Zwagerman, Max Pam, Hanneke Groenteman, Mieke van der Weij, Elsbeth Etty, Mai Spijkers, Marcel Möring, Abdelkader Benali, Susan Smit (!) (wie is dat?), Jessica Durlacher, Doeschka Meijsing, Mustafa Stitou, Arjan Peters en Desanne van Brederode. De feestrede werd uitgesproken door Connie Palmen en het muzikale hoogtepunt werd gevormd door een mannenkoor (met onder andere Hans van Mierlo, Rudi Fuchs en Marcel van Dam) dat 'Only You' zong.
Om één uur vertrok Bart weer naar Friesland, terwijl A.F.Th. en Harry Mulisch nog een biertje namen.
Op de laag-resolutiefoto's Arjan Peters, Bart die een handtekening krijgt van Jan Siebelink terwijl Dick Matena toekijkt, Harry Mulisch met vriendin, Harry Mulisch, Harry Mulisch en Harry Mulisch.






© foto's Bart Temme

De wraak van Froukje of uit in Leeuwarden

Iedere stad heeft zijn eigen Uitmarkt. In Leeuwarden kun je ook uit en vandaag kon je bij alle organisaties langs om te kijken wat ze in huis hadden. Doeke en ik waren uitgenodigd om voor te gaan lezen voor het Anna Blaman Huis. Het ABH had een stand tussen Tresoar en de Afuk (bekende uitgaansgelegenheden in Leeuwarden).
Nettie, Truus en Gerda ontvingen ons hartelijk.
Alleen: er was bijna niemand en zeker niet iemand die in het 'fertelhok' (een omgebouwd rookhok) wilde luisteren naar mooie literatuur. Zie op de volgende foto's hoe desolaat het was.



Veel geleerd ook vandaag, bijvoorbeeld wat 'lûkpûden' zijn. Je hoort ze op het volgende filmpje dat een mooi sfeerverslag is op de achtergrond, terwijl Truus gewoon de krant probeert te lezen.

anna blaman
Uploaded by coen_peppelenbos

Ach ja, het kan voorkomen. Je dag is verloren, maar je probeert er het beste van te maken. En toen kwam er een vrouw aan de kraam die vroeg of ik Coen Peppelenbos was. Ik knikte gretig. Eindelijk een kklant, dacht ik nog. Maar deze vrouw, Froukje heette ze, kwam zich beklagen. Ze had me al eerder gezien bij het jubileum van het Anna Blaman Huis en nu zag ze me hier weer, terwijl ik een tijd geleden (een paar jaar geleden om precies te zijn) zo ontzettend slecht over het Anna Blaman Huis had geschreven in De Moanne (dat is een Fries literair-cultureel tijdschrift). Ik probeerde nog uit te leggen dat het vooral ging over mijn tijd als bestuurslid van het ABH, maar Froukje wilde mij ter verantwoording roepen.
'Het is wel een beetje dubbel,' zei ze bozig, 'dat je hier nu staat.'
Ik heb maar niet uitgelegd dat Doeke en ik voor niets optraden (net als eerder) en alleen ons treinkaartje gedeclareerd wilden hebben, want Froukje dacht met een laatst uppercut het gevecht gewonnen te hebben.
'Ik bedoel,' zei ze, 'ze verkopen wel mooi jullie boeken.'
'Die heb ik zelf meegenomen,' antwoordde ik, waarop ze boos en monkelend wegliep. Froukje bleek de oude baas te zijn van het Anna Blaman Huis. Godzijdank hebben ze nu Nettie.
Even later kwam een dame van 'city promotion'. Ze keek naar de kramen en zei: 'Wat een mooi weer, hè!'
We zeiden dat deze plek niet de meest gelukkige van de stad was. De loop zat er niet echt in immers.
'Bij Herman Finkers in De Harmonie is het anders heel druk,' zei ze, terwijl ze weer op haar fiets stapte op weg naar nog zo'n hoogtepunt.

Gelukkig liep er nog wel een mooie donkere man in blauw pak en kwamen we even later Aggie van der Meer tegen die de door Frysk en Frij bij De Slegte gedumpte boeken van zichzelf zat te signeren. Ook hier liep het niet echt storm.

Om half vijf vertrokken we met de 'Ubbo Emmius' weer naar Groningen.

Bermspinsels: de presentatie

Nadat zijn boek al bij alle tv- en radioprogramma's was geweest, de dagbladen had gehaald (vandaag nog NRC-next) en de exemplaren al vroegtijdig verspreid waren in de boekhandel, presenteerden wij vandaag toch nog Bermspinsels, het debuut van Pierre Carrière.
In de Puddingfabriek kwam de fine fleur van advertising Groningen tezamen om eindelijk dan het eerste exemplaar, zeg maar 58-ste exemplaar overhandigd te zien worden tussen uitgever en schrijver. En er was ook nog een echt reclamehondje.
Voor mensen die er niet bij waren: op deze website kun je je eigen Bermspinsels kwijt.



Pierre had alles goed voor elkaar, met een beamer projecteerde hij enkele foto's uit het boek levensgroot op de muur. Aan het eind heb ik hem gewaarschuwd voor het zwarte gat dat wacht na de presentatie. Dan zit je met je mooie boek thuis en dan denk je: waarom belt mij niemand meer? Dat duurt een paar dagen. Daarna begin je aan een nieuw boek.

Contract getekend

Het is een beetje ongebruikelijk, maar vandaag ondertekende Frank den Hollander, samen met Herman Sandman auteur van het razenpopulaire boek Inburgeringscursus Groningen pas zijn contract. Omdat de tweede druk binnen een maand al binnen was, keek hij extra goed naar de kleine lettertjes.

Borrel cultuur

De Leeuwarder Courant heeft al jaren de goede traditie om elk jaar de freelancers uit te nodigen voor een borrel. De freelancers die voor de afdeling cultuur werken althans. Het meest spannende moment breekt aan wanneer Asing Walthaus, hoofd van alle culuur de groep gaat toespreken. Deze keer verbood hij aan het begin van zijn indrukwekkende rede om de inhoud van de speech door te vertellen. Je zult dus aan de gezichten op onderstaande foto moeten aflezen welke impact zijn woorden hadden.

(v.l.n.r. Jetske Bilker stopt van schrik een kaassouffleetje ((schrijf je dat zo?)) naar binnen, Kirsten van Santen heeft iets minder schrik, want heeft een vaste baan bij de krant, Jacob Haagsma denkt: ik heb altijd de NRC nog en helemaal rechts is de schrik nog niet helemaal doorgedrongen tot dichter, recensent Remco Ekkers) (Maar je kunt ook iets anders bedenken bij deze foto.)
Ik was zelf nogal moeiig, dus ferm aan de lighte cola, en toch werd alles wazig zoals de hele reeks foto's die ik probeerde te maken van Aletta Schweigmann-Snoekc (lady in red), mijn directe baas bij krant, want zij verzorgt de twee boekenpagina's elke week. Naast haar staat Marcel Broersma.

Volgend jaar proberen we het opnieuw.