Brief 1: een bedankje van het KWF. Ik had voor nieuwjaar nog 50 euro overgemaakt voor het goede doel. Zoals mijn collega Corrie Joosten het eens mooi omschreef in Tzum met 'het gevoel dat ik geld in mijn eigen spaarpot stop'. Toch vond ik dat bedankbriefje irritant. Als je minder geeft, krijg je niet zo'n brief. Misschien ben ik wel makkelijker in staat om 50 euro te storten dan een ander die 10 euro stort en geen bedankje krijgt. En bovendien vind ik het zonde van het papier en de postzegel. Voel me bij deze gedachten meteen erg calvinistisch.
Brief 2: Menzis legt mij uit dat ik dit jaar te duur ben geweest om mijn no claim-korting terug te krijgen. Vorig jaar was het een leuke verrassing om opeens wat geld gestort te krijgen en ik dacht toen niet verder na over het principe achter deze regeling. Dit jaar denk ik er anders over. Ze zouden juist mensen die veel claimen een extraatje moeten geven. Die hebben het al ellendig genoeg gehad. Hoe meer je claimt hoe meer claimkorting!
De totale kosten bedroegen vorig jaar €11.131,73. Viel me nog wel mee om van kanker-light af te komen. Ze hadden de controle in oktober niet eens meegerekend zag ik, anders was het nog meer geweest. Toch ook wel een beetje een tevreden gevoel: dat je iets terugkrijgt voor al die premies al die jaren. Ik ben ook zo'n type dat net zo lang door blijft drinken op verjaardagen tot het cadeau er weer uit is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten