De Breij vraagt: 'Heb jij nou ook, dat komt hij nogal vaak tegen, dat ze hem een nepneger vinden, Harvard weet je, hij is eigenlijk te blank.'
Tan: 'Dan vraag ik me altijd af: wat is dan een 'echte neger'? Is dat iemand die aan het clichébeeld voldoet? [De Breij duikt intussen onder haar stoel] Oh, je gaat er nu eentje opzoeken?' Lacht hartelijk als De Breij met een gouden ketting komt aanzetten.
Vervolgens laat De Breij een oude blooperband van het journaal zien 'waarop je kunt zien that guy is a neger.' Tan doet inmiddels ketting om, maar na het filmpje wil hij die weer teruggeven.
De Breij: 'Houd hem effe om.' Ze pakt nog meer spullen onder haar stoel. 'Humour me.' Nog een ketting en een petje.
De Breij: 'Even een Humberto zoals het ook had gekund.' Er komt nog een jackje bij.
Tan doet alles gewillig aan. En vanaf daar weet ik het niet zo goed. Vindt hij het niet leuk en speelt hij maar gewoon mee of doet hij de wat bozige blik van een doorsnee rapper na?
De Breij vraagt hem om mee te zingen (Tan moet steeds 'Ikke niet' zeggen) en informeert eerst nog even hoe hij danst. Tan geeft De Breij wat aanwijzingen hoe beter te dansen.
Tekst van het liedje: 'Oh Humberto: ik wou dat ik eventjes zwart kon zijn.' En waarom? Een greepje uit de argumenten: ze kunnen veel beter rappen, dragen veel toffere jacken, hebben mooiere lijven, krijgen lekkere wijven, dragen mooie gouden spullen, hebben langere lullen.
En Humberto zingt steeds gezellig mee. Als het liedje klaar is mag hij met de schaars geklede danseressen op een bankje zitten met een bordje roti.
De vraag is, zelfs als het allemaal van tevoren besproken was met Tan, is dit leuk? En welke gedachte zat erachter?
4 opmerkingen:
Ik vind het programma, net als Claudia de Breij, alles behalve grappig. Inhoudloze teevee. Het is me al vaker opgevallen, dat het programma gericht is op stereotypering (in de poëtische versjes die gezongen worden door De Breij en de vragen die ze aan haar gasten stelt). En het publiek maar lachen en klappen. Je zou toch beter verwachten van de VARA. En dan zijn er nog de 'vinders' (Lange Frans, Arthur Japin en Bastiaan Geleijnse), die samen met Claudia de Breij de week gaan doornemen en waarbij iedere 'vinder' uit is op het hardste applaus én geschater van het publiek. Soms denk ik, dat ik naar een publieke omroep-versie van Jensen zit te kijken (laat de lachband maar draaien!). Nee, dit laat ik graag aan mij voorbij gaan.
Je hebt voor een groot deel gelijk. Bij Arthur Japin (en de andere vinders) heb ik trouwens weinig onoprechtheid gezien. Dat onderdeel is volgens mij nauwelijks voorgekookt (zoals in andere shows met uitgeschreven grappen).
Wat Japin dit keer zei over oud-minister Herfkens was zelfs vrij hard en niet bedoeld om het publiek aan het lachen te krijgen
Als ik eerlijk ben en het tenenkrommende liedje buiten beschouwing laat: ik heb me wel geamuseerd. Humberto Tan vond ik altijd een gladjakker. Dat is hij nog steeds, maar ik kreeg zowaar enige sympathie voor hem.
Ik vind Humberto Tan én Claudia de Breij allebei aardig (althans, zo komen ze op me over), maar misschien is het juist daardoor dat ik het programma erg ongemakkelijk vond. Het is veel eenvoudiger kritiek te hebben op mensen die je toch al niet mag.
Een reactie posten