Poëtisch Leeuwarden met wind en regen

Af en toe bedenk je iets om je colleges op te leuken en ik had bedacht dat het wel leuk zou zijn om mijn laatste college moderne letterkunde van deze periode om te vormen naar een poëtische wandeling door Leeuwarden (samengesteld door Arjan Hut). Beginnend om half negen 's avonds. Ik had kunnen bedenken dat de kansen op een zwoele zomeravond erg gering zijn halverwege januari.
De hele dag op de buienradar gekeken of we het droog zouden en lange tijd zag het er naar uit dat alle regen zou emigreren naar Duitsland, maar de laatste voorspellingen wezen toch uit dat het zou gaan plenzen. De helft van de groep viel af (ziek, moe, bang om ziek te worden, bang om moe te worden, etc.), de andere helft vertrok van school naar het station van Leeuwarden. Corrie Joosten en ik konden meerijden met een studente, die liever anoniem wil blijven, en die eerst een enorme rijtour door de Friese hoofdstaf verzorgde en alle vooroordelen over vrouwen en navigatie met nadruk bevestigde alvoren wij als laatsten aankwamen bij het station waar buiten al een licht buitje losbarstte en enkele zwervers begonnen met vechten en duwen.

En zo liepen we de stad in, langs het Zaailand, door duistere stegen, bij het borstbeeld van Piet Paaltjens (zie foto), onder de Oldehove, de donkere Prinsentuin in, door zaklantaarn bijgeschenen in de muziekkoepel, onder de luifel van het natuurmuseum en naast het oude woonhuis van Kees 't Hart. Toen was het wel welletjes. En de doorzetters vonden het nog leuk ook.