Dirkje Kuik is overleden

Het houdt maar niet op met dode schrijvers tijdens de Boekenweek. Nu weer Dirkje Kuik. Ik ken slechts een paar boeken van haar, waarbij ik de N.V. Dopiflex de mooiste vond. Geen schrijfster voor de massa. Dat wist ze zelf maar al te goed. Arthur Japin kreeg enkele jaren geleden tekenles van haar. In Tzum 21 uit 2003 staat het volgende.

'Liefde is gelul', zegt Dirkje Kuik, 'die bestaat niet. Genegenheid wel, dat is iets anders.' Ze zit in haar donkerbruine labyrint. Wij komen haar nieuwe boek brengen, De patriot. Haar laatste. Het ziet er piekfijn uit. Lex heeft alle tekeningen laten afdrukken, het mooiste papier gebruikt en de beste vormgever ingezet.
'U heeft er toch niet teveel laten drukken, hè?' vraagt ze, want ik verkoop niet. dat weet je toch?' Ze zit in haar kapotte stoel en spreekt moeilijk. Een stuk kaak is verwijderd, de tong deels vastgezet. Daarboven kan haar blik vrolijk en fel opvlammen. De wanden gaan schuil achter boeken. Boven de kachel hangt een portret van de man die zij lang geleden was. Een beschilderde schedel. Een boeddha. Een opgezette vogel slaat zijn vleugels uit en probeert van de muur los te komen. Op tafel ligt een schetsboek vol met haar karakteristieke tekeningetjes, de inkt nog nat.

Enkele jaren geleden had ik Dirkje Kuik gevraagd een gedicht te schrijven voor Poëtisch Utrecht. Ze schreef twee markante gedichten over de Maliebrug, typte het uit en stuurde het naar mij, de 'Zeer geachte heer Pellenburg'. Op het blaadje met de twee verzen staat in de bovenhoek een snelle schets van de brug. Ik was bang dat ze het op de door Ingmar Heytze geleide presentatie niet zou aandurven om haar gedichten voor te lezen vanwege haar kaakproblemen, maar ze was er wel en ze las de gedichten met moeite voor. En met de trots van iemand die alle schaamte achter zich gelaten had.