Maar de Sociale Dienst gaat weg uit dat gebouw en omdat er weinig gegadigden zijn voor dit blok aan het beengebouw wordt er sinds kort gesproken over sloop. Maar dat kan niet, want het grootste kunstwerk ter wereld komt daar boven de aarde. Ik ben vergeten wie het gemaakt heeft, maar volgens mij is het in de jaren zeventig ontstaan en heeft de onthulling ervan zelfs het Journaal gehaald.
Van de straatkant zie je alleen een topje van het kunstwerk boven de vloer uitsteken. Voor de rest is het wat oneerbiedig tussen bureaus en mededelingborden geplaatst.
Dit is het puntje van een vierkant dwars door de aarde heen. De coördinaten van de andere plekken zijn ook bekend. Schematisch ziet het kunstwerk er dus als volgt uit:
Als men het gebouw sloopt kan moet men dus wel van dit kunstwerk afblijven, anders krijg je de grootst mogelijke aardbevingen.
1 opmerking:
Het geheugen, dat wil wat. Ik dacht dat die hoek van de kubus die door de hele wereld heen geregen is vóór het gebouw van de Sociale Dienst aan de Winschoterkade in de grond zat, dus tegenover de Groningse flat van Pim Fortuyn.
In de hal van het gebouw was de rest van het kunstwerk te zien: een wereldkaart met sterretjes erop getekend en een correspondentie met de burgemeester van het dorp in Vuurland waar de enige hoek van de kubus gevonden kon worden die zich niet op zee bevond (de goede man voelde zich erg vereerd).
In mijn herinnering ben ik een jaar of twintig geleden het kunstwerk, een fikse bronzen driehoek, wel eens gaan bekijken. Maar wie de kunstenaar was, en wat er verder van hem geworden is, heb ik helaas nooit geweten. De kubus is in al zijn eenvoud een uitstekend voorbeeld van de conceptuele kunst die in de jaren zeventig en tachtig over de wereld spoelde. Het probleem van Concept Art is dat je het al gauw wel weet, al die leuke ideetjes, die vervolgens gedurende een of twee jaar door een kunstenaar worden uitgewerkt en vervaardigd, à raison van veertigduizend euro belastinggeld, maar slechts bestaan uit kleine krabbels op grote vellen, die snel vergelen en uiteenvallen.
Nu blijkt mijn geheugen mij te belazeren: de kubuspunt blijkt volgens de foto zachtjes door het raam te glanzen van dat immense gebouw aan de Eendrachtskade. Een krachtig concept, dat altijd in mijn hoofd is blijven zitten, ook nu ik al decennia uit Groningen weg ben.
Een goed kunstwerk dus. Voor een zacht prijsje wil ik het graag overnemen, het zal mooi staan in mijn tuin.
Een reactie posten