Maar wat een slecht boek. Ze heeft dan wel een prijs gekregen van de Jonge jury en zelfs de Debutantenprijs (welke debutantenprijs?) en volgens de achterflap is Stoffels een natuurtalent, maar ik vraag me dan af: waarin?
Het verhaal is eenvoudig. Sofie moet op vakantie met haar familie. Na een telefoontje met haar vriendje Tygo denkt ze dat hij vreemdgaat (betekent in dit boek met een ander zoenen). Als wraak gaat zij vreemd met een jongen op de camping. De zus van die jongen, Floor, wordt al snel haar hartsvriendin, en blijft dat ook via de mail als ze weer thuis zijn. Helaas heeft ze anorexia. En nog veel erger: ze komt erachter dat Tygo helemaal niet is vreemdgegaan. Nu zit ze met twee vriendjes en moet ze kiezen. En nog veel erger: ze komt na de vakantie in een hele rottige klas en moet naast een raar meisje zitten: Roosmarijn. Gelukkig geeft Floor advies: je moet niet op het uiterlijk van dat rare meisje ingaan. Ze heeft nog wel meer advies op relationeel niveau: je moet altijd eerlijk zijn. Sofie moet dus aan Tygo opbiechten dat ze vreemd is gegaan.
Afijn, spannend, spannend. Wat me tegenstaat is die voortdurende goede raad. De bevestiging van een conservatief wereldbeeld komt daarin tot uitdrukking. Daarnaast het afgrijselijke taalgebruik: zinnen van gemiddeld acht woorden met op elke bladzijde clichés te over. Bovendien kun je zien dat Maren Stoffels goed heeft gekeken naar de boeken van Francine Oomen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de psychologische diepgang. Een voorbeeldje. Roosmarijn heeft alle recht om een beetje raar te doen. Dat Sofie niet bij haar thuis mocht komen en dat Roosmarijn al tijden niet op school komt, heeft een reden: haar moeder is terminaal ziek. Ze heeft kanker en overlijdt. Daar komt Sofie achter nadat ze Roosmarijn heeft uitgescholden. Gelukkig maakt ze het net voor de begrafenis weer goed. Ze helpt Roosmarijn zelfs als die het wat moeilijk heeft bij haar toespraak in een volle aula. En wat doe je dan na de begrafenis, als iedereen koffie en cake heeft gehad? Dan begin je maar over je eigen grote problemen.
Als ik terugkom is de stoet van mensen voorbij. Roosmarijn ziet er vreselijk verdrietig uit, dus ik probeer haar af te leiden. Ik vertel haar over het kamp en over Edwin. Hoe hij mij de stuipen op het lijf joeg midden in de nacht. Over Carolien die mij vroeg in de ochtend wakker maakte en mij meenam naar het dorp. Over Tygo. Hoe boos hij werd en hoe mijn vriendinnen ingepalmd zijn door Pancake. En natuurlijk over het plan van Pancake, die nu achter Tygo aan wil. De dreads van Bella, die nu voorgoed verdwenen zijn. Terwijl ik het vertel, begin ik alweer bijna te huilen. Ik voel me zo alleen.
Nou, is dat geen fijne manier om je vriendin af te leiden?
'Waarom heb je dit niet eerder gezegd?' vraagt Roosmarijn verbaasd.
'Ik weet het niet. Jij was er toch niet. Jij zei trouwens ook niks over je moeder.'
Roosmarijn lacht zachtjes. Het doet me goed.
'Erg zijn we, vind je ook niet?'
Ik knik. We hadden eerlijk tegen elkaar moeten zijn, maar je kunt achteraf zoveel dingen zeggen. Het gaat erom wat je op het moment zelf doet.
'Ga je het goedmaken met Tygo?' vraagt Roosmarijn, terwijl ze een derde stuk cake in haar mond stopt.
Die Roosmarijn. Gelukkig heeft zij geen anorexia. Dit is dus de gezellige-meiden-onder-elkaar-kout op een begrafenis, dit is dus het soort proza dat prijzen binnensleept. Het hoeft waarschijnlijk geen betoog dat alles, maar dan ook alles goed komt op het einde van het boek.
Wie meer wil kan ook nog Parels en Piercings lezen of Cocktails en Ketchup. Ik denk dat ik die maar even oversla.
2 opmerkingen:
Dat vreten de mensen: slecht geschreven boeken van gehypte auteurs en UFO's.
Dat is trouwens geen UFO op jouw filmpje, maar een luchtballon met een afwijkende vorm.
Je meent het?
Een reactie posten