Onder het toeziend oog van een tuinkabouter (een garden gnome heet zoiets in het Engels en dat lijkt me een stuk erger) zwaaien mijn broer (rechts) en ik naar de camera. Mijn broer heeft een pop bij zich en ik heb een auto tussen mijn voeten. Aan de mollige beentjes te zien kan ik nog niet lopen. De dan al licht glooiende wenkbrauwen geven al wel een diep gevoelsleven weer. Zo heb ik daar besloten om met mijn linkerarm te zwaaien en niet met mijn rechter, zoals mijn broer, wetende dat op die manier ook de tuinkabouter in beeld zou blijven.
De foto is gemaakt in de tuin van de Hoge Hof, mijn geboortehuis, een boerderij tussen Raalte en Wijhe.
2 opmerkingen:
Ha! Wil je beweren dat dat niet al een politieke keuze is geweest? Gefeliciteerd met het winnen van de Trotski-prijsvraag ;-D
groetjes uit Nijmegen van Marianne
Had zo onderhand ook alle andere schrijvers genoemd bij de vorige prijsvragen. Het moest gewoon een keertje raak zijn.
Een reactie posten