NHL: hoe Coen de koffie-oorlog won

De collegeavonden van de eerstegraadsopleidingen vinden sinds kort plaats op woensdag. Voorheen zaten we op de maandagavonden, maar iemand heeft bedacht dat het beter zou zijn als alle opleidingen tegelijk op één avond in een gebouw hun colleges zouden geven.
Stel je voor een bomvolle kantine.
Stel je voor een bomvolle kantine met één koffiezetautomaat.
Stel je voor een bomvolle kantine met één koffiezetautomaat die het niet doet.
Onze leidinggevende sprak de menigte studenten toe en zei dat het wel 'gezellig' was.
Stel je voor een bomvolle kantine met één koffiezetautomaat die het niet doet in een verder totaal verlaten gebouw dat bij eerste aanblik de spontane associatie 'Oostblok' oproept, dat staat op het Siberië van de universiteit: het Zernike-complex.
Stel je vervolgens 34 volwassen studenten voor die in een collegzaal zitten die berekend is op 25 studenten en je ziet voor je hoe 'gezellig' dat is.

Maar goed: alles beter dan reizen naar Friesland. Je kunt op je fiets naar je werk.
En docenten kunnen naar de eerste verdieping lopen waar bij de administratie een bakje met muntjes staat waaruit je wat kun grabbelen om je avond met voldoende cafeïne door te komen, want het apparaat op de eerste verdieping, alleen voor docenten, werkt wel.
Op de eerste woensdagavond dat we college geven zoek ik vergeefs het bakje muntjes.
'Zijn de muntjes op?' vraag ik aan het meisje achter de balie.
'Nou nee,' zei ze ietwat beschroomd, 'die muntjes waren voor medewerkers van de universiteit.' Ik behoorde bij een andere groep: namelijk de hogeschooldocenten. Die mochten geen muntjes.
Stel je voor je hebt je de hele dag uit de naad gewerkt om alles op tijd voor je college af te hebben; de automaat in de kantine werkt en jij krijgt geen muntjes omdat je niet bij de universiteit hoort. We zorgen door de samenwerking met de universiteit wel voor werkgelegenheid, maar een kopje koffie kan er niet vanaf.
'Vind je het gek,' vroeg iemand anders van de administratie die het arme meisje ging helpen.
'Ik vind het stuitend!' zei ik. Ik sprak het uit als stui-tend.

Stuitend krenterig, stuitend Nederlands ook, dat gelabbekak om een paar kopjes koffie per avond. Ik schreef een e-mail op poten en zond die naar iedereen.
Van twee mensen bijval.
Van een universiteitsmedewerker het verzoek om niet iedereen te cc-en.
En van de leidinggevende de belofte om er iets aan te doen. Binnen een week was er een nieuwe regeling. Elke woensdagavond mag je naar de balie en daar vragen of je twee (!) koffiemuntjes mag hebben. Meer mag niet. Het is te genant voor woorden, maar sindsdien loop ik woensdagavond eerst naar de balie om mijn twee muntjes op te halen. Je moet wel voor vijf uur komen, want na vijven is iedereen weg.
De koffieautomaat in de grote kantine beneden werkt na drie weken nog steeds niet.