Pik kut lul en nog wat andere hoogtepunten op radio Selexyz.
Esther Verhoef - Erken mij
- Ik heb alleen maar stukken gelezen over haar omzet. In tachtig landen. Het is werkelijk verbijsterend. Ik had nog nooit van die vrouw gehoord. Dat is één van die sterren van Arko, hoe heet het?, die hebben allemaal van die zingende vrouwen. Die staan allemaal aan de top hè? En ik wil ze niet allemaal afbreken hoor, zoals Gerrit Komrij deed, maar als je nu dus de winkels binnengaat en je ziet vanwege de maand van het spannende boek die stortvloed van buitenlandse romans, Baldacci en zo, ze heten bijna allemaal hetzelfde, die komen allemaal weer oooooooh ja ik er niet, kijk ik heb vroeger een misdaadreeks 'Crime de la crime' met Rinus Ferdinandusse, weet je het nog? Honderd titels. Dat waren de beste; betere zijn er niet! Koop die op de boekenmarkten en zet ze in je kast, dan ben je klaar. Want ik wil nu als voorbeeld van ook en dan heb ik met Esther Verhoef afgehandeld, dat is..
[Aan het eind van de uitzending komt de presentator terug op de inhoud van het boek]
- Selexyzpresentator: Maar goed, dit boekje, Erken mij, het geschenk van deze maand van Esther Verhoef. U heeft het gelezen? Ja, nou ja daar heb ik net al over gehad. Het is heel slap. Het is Parijs!
Hélène Berr - Oorlogsdagboek
- Het is overigens dat moet ik wel zeggen: een tegenhanger van Anne Frank kan je het niet noemen, want het is natuurlijk een boek wat dus in Frankrijk speelt.
- Dit hele tijdperk is een vergelijking met het tijdperk wat wij hebben beleefd onder de katholieke terreur. Want dat waren katholieke terreur: wij hadden eigen leeszalen, noem maar op. En zij leeft dus onder de joden, hè.
Zhao Ziyang - Staatsgevangene, nr 1
- Ik eet altijd bij Chinezen. Ik aanbid ze. Nee, echt waar, dat is de liefste mensen die er zijn. Die zitten nooit in de misdaad. Die zorgen alleen voor heerlijk eten en spreken halfgebakken Nederlands. Selexyzpresentator: Nou, ik weet niet of dat zo is. Ach, schei toch uit. Selexyzpresentator: De Chinese misdaad. Sst. Hou je mond. Praat mij niet tegen.
- Je kan met die Dalai Lama dwepen of niet, maar hij heeft dat land ja armoedig achtergelaten en die Chinezen herstellen een beetje de welvaart daar.
Carlos Ruis Zafon - Het spel van de engel
- Maar dit boek dus, ik heb hier nog de Engelse, de Duitse vertaling liggen, die heb ik uit hartstocht gekocht, maar ik ben er ook niet veel in verder gekomen. Het is ook het hele omslag is hetzelfde als het eerste boek. Weer die Barcelona, weer die tocht. Weer een mislukte journalist die slechte boeken schrijft, geld krijgt om een groot boek te ontdekken. Het is weer die tocht. Het is opnieuw.
Naar aanleiding van de VN Detective- en thrillergids
- Nou ja, ik weet niet wat jij van vrouwen vindt. Ik ben er dol op. Gelukkig dat ze bestaan, maar het is ook wel één, allemaal hetzelfde hè. Als je vrouwen bij elkaar zet, vier vijf vrouwen die praten door elkaar heen. Tegen elkaar op, het is zo, echt waar. Zit toch soms een luchtje aan. En het is, kijk ze profiteren van alles wat nu is toegestaan, pik kut lul, nou ja je kan alles schrijven wat je wil. Het zijn allemaal vrouwen met drie kinderen van drie verschillende mannen, dat is heel gewoon tegenwoordig. Ze doen het in de kamer waar vader en moeder bij zitten. Die vrijheid hebben ze genomen en daar doorheen weven ze dan, en daarom noemen ze het de literaire shriller, het literaire van de vroegere klassieke, Britse detectiveroman. Maar ik, Castor, Agatha Christie, sorry, een oud mens, maar ik heb laatst nog een biografie over d'r gelezen: die schreef ieder jaar een boek en dat boek dat herlas je. Elk jaar weer. Dat waren toch de meesters?
- [Na de zoveelste uitbarsting dat er geen goede Nederlandse romanschrijvers meer zijn, behalve Mulisch en Campert, cp) Noem mij eens de grote Nederlandse schrijvers? Nee, ik bedoel nu niet Mulisch, Campert en nog anderhalve man. Maar ze zijn bijna allemaal dood. Wolkers is toch ook dood? Selexyzpresentator: Er zijn mensen die Grunberg erg hoog hebben zitten. Ach, schei toch uit. Grunberg die elke krant volschrijft met zijn zelfde vervelende praatjes. Die iedereen z'n brieven beantwoordt. Die getrouwd is met een mevrouw geloof ik, van vierentachtig. Wat, ik, ja sorry hoor, ik schiet even uit de boog. Ik, ik houd er niet van. Dat is toch geen schrijver? Hij heeft een boek over het Oude en Nieuwe Testament geschreven. Dat boek ligt op de steenbergen [?] op de boekenmarkten. Dat is niet te slijten. De mensen zeggen na drie bladzijden: waar heeft die man het over? Maar goed, hij is van de minder bekende, dan nog één van de minst slechtste. Laat ik het zo zeggen, maar dan noem je er ook één. Maar noem ze nou eens? Vroeger kon je toch al die namen opnoemen. Dat waren de groten, hè. Dat waren de groten, die las iedereen. Waar zijn die gebleven? Selexyzpresentator: Misschien was vroeger wel alles beter. Meneer Ros! Hahahahahaha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten