Eindelijk heeft Martin Ros Caesarion uit alhoewel dat niet blijkt uit zijn weergave van de inhoud en andere hoogtepunten op radio Selexyz.
Tommy Wieringa - Caesarion
- Het is dus het boek van Wieringa, die daarvan al heeft getuigd in menige pagina op de televisie. Hij ziet er ook uit als een rijpe, doorleefde, Amerikaanse auteur, wat hij niet is; het is gewoon een Hollandertje.
- Die moeder is de grootste sloerie van ja Europa en Amerika kan je wel zeggen. Die is geen pornografiester, maar wel een ster die het voordoet. Dus het hele erge doet zij voor. U weet dat, het kan nog verschrikkelijker zijn dan het hele erge. En dat doet zij voor, dus erger kan het niet. Dat is zijn moeder! Selexyzpresentator: Aan wie doet ze het voor? Aan, aan het publiek natuurlijk. Het wordt vertoond, treedt op en ze is ja. [Zou Ros het boek wel gelezen hebben?, cp]
- Nou, ik weet niet wat je hiervan vindt, maar dit is geen sterke stijl. Het is een beetje een nageaapte stijl. Hij doet het nog eens over, hè. [leest een stuk voor, cp] Begrijp je? Dit is, ja wat is dit? Wat vind je van zoiets? Die stijl is dus, ja, doffe armoe. Hij verzint maar wat, hè? [Er komt geen argument, cp]
- Maar er gebeurt niets. Aan het eind van het boek krijgt zij kanker, op een vreselijke manier kanker. Dat beschrijft ie ook net alsof hij bij alle operaties van kankerpatiënten heeft gestaan. Dat gaat maar door. Hij komt ook in Wenen terecht, al die steden beschrijft ie, en in Wenen ontmoet hij dan een soort, ja een gedrochtachtige meneer, die lijkt op de vader. Hè? En die ontkent dat ook niet. En ja, d'r komt een verzoening, op de dood van die beiden komt dan een verzoening. Dan gaat hij het grote leven in. [Hier klopt werkelijk niets van! cp]
- Een meeslepend boek toch! Ik kon het niet wegleggen. Maar ja, dat heb je wel eens hè? Een boek kan heel stuitend en toch heel mooi zijn.
- Ik vind dat boek wat je nu net noemt [Joe Speedboot, cp] een aardig boek, een redelijk boek. Dat springt eruit, want er verschijnen geen romans van belang meer. Noem ze dan, Remco Campert doen, die dadelijk tachtig wordt. Het is, het houdt op. De lite-, maar daar hebben we het al eens over gehad, de literatuur houdt op hè? De literatuur wordt anders gewaardeerd door al die vrouwtjes die al die misdaadboeken lezen. Die denken: dat is literatuur. Maar dat is een verschuiving. Echt, wij lazen boeken om geconfronteerd te worden met de drama's in het leven. Die gaven die boeken. Wij herkenden ons in die figuren. Wij trokken ons eraan op. Ik leefde met de helden van W.F. Hermans. Zo is het toch? Dat is helemaal weg. Selexyzpresentator: Misschien herkent de huidige generatie zich ook weer in de in de moderne boeken? Ja, dan ga je weer een heel eind in die foute richting. Je doet het maar, maar het is het einde van de literatuur.
Frederike Doppenberg - De Arbeiderspers moet blijven marcheeren
- De mensen [arbeiders rond 1940, cp] waar ik respect en eerbied voor heb dat ze die boeken lazen, want die arbeiders lezen nu nooit meer een boek. Die zitten naar die die die klunzen op tv te kijken, dat is toch zo? Dus dit waren grotere mensen dan die van nu.
Martin Bril - Dertig graden in de schaduw
- Die man schrijft drie boeken per jaar. Die scheet boeken. Hij stapte 's morgens in zijn auto en dan kwam d'r weer een boek uit. Hij gaf gas en tegelijkertijd met gas ontstond er een boek. Zo schreef die.
- Maar hij blijkt gewoon een vrouw, die nota bene kunstzwanger was of hoe heet dat? Een vervroegde zwangerschap. Selexyzpresentator: Een miskraam. Ja! Die heeft hij geholpen.
- Selexyzpresentator: Gaat dit boek vooral over de liefde en de gevolgen daarvan? Of eh. Daar gaat het over. En dat is het ergste met dit weer, hè. Dan krijgen die mannen allemaal verschrikkelijke last in dat ondergedeelte. En die vrouw is na twaalf jaar hetzelfde. En steeds in datzelfde gaatje, dat doe je toch niet meer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten