NHL: in de file voor een parkeerplaats

Op woensdagavond geef ik les in Groningen. Dat is fijn, want dan kan met de fiets naar mijn werk. Als ik op het Zernikecomplex aankom zie ik meestal een lange file staan van studenten die willen parkeren. Dat is een probleem.

Er was geen probleem. Twee jaar geleden kon iedereen het parkeerterrein oprijden. Toen bedacht men dat het beter was om slagbomen te plaatsen. Mensen kunnen dus niet meer even rondkijken of er plek is en dan doorrijden; in plaats daarvan moeten ze zich een voor een melden bij een paaltje, zeggen waarvoor ze komen en daarna krijgen ze toegang tot de parkeerplaats. Slagboom gaat open en slagboom gaat weer dicht en dan mag de volgende hetzelfde zeggen. Je zou zo'n slagboom ook omhoog kunnen houden, maar ja, je hebt een slagboom of je hebt hem niet.
Onze studenten komen om een uur of vier, de meeste werknemers in het gebouw waar we zitten vertrekken om vijf. Dat geeft enige spanning. Vandaag was de parkeerplaats extra vol omdat Sinterklaas in de kantine optrad voor de kinderen van de werknemers die dus iets langer bleven dan normaal. Het leek ook of er meer auto's waren dan normaal. In ieder geval was de parkeerplaats barstensvol en werden er pas auto's toegelaten nadat iemand van de parkeerplaats was weggereden.
Sommige studenten moeten meer dan een uur rijden, dan staan ze op tweehonderd meter van hun bestemming een half uur in de file en als ze dan voor het college nog een kop koffie willen, zien ze in de kantine hun automaat onbereikbaar door de goedheiligman. En daarna mag jij je college beginnen.

File from Coen Peppelenbos on Vimeo.

Vanaf zes uur maakt het allemaal niets meer uit. Dan gaan de slagbomen omhoog en kan iedereen in en uit rijden. Er zal wel een gedachte achter alles zitten, maar je vraagt je altijd wanhopig af: welke?