NHL: de derde week in het nieuwe gebouw

1 Laten we ook eens iets positiefs zeggen over het nieuwe gebouw. De hele onderwijssector is vergeven van de meisjes. Per jaar hebben wij bij Nederlands een instroom van twee mannelijke studenten. Omdat de studenten techniek en bestuurskunde (en weet ik wat voor fancy namen ze hebben bedacht voor die studierichtingen) ook in het grote NHL-gebouw zijn gekomen zijn er opeens veel meer mannelijke studenten.
Vanmiddag moesten een stel bestuurkundestudenten presentaties houden. Mooie gezicht. Een hele groep vol pakken met stropdas (en voor de verandering 1 vrouw in een stemmig dingetje). Jongens met geld en Armani en daarnaast wat mindere pakken. Jongens met een fijne stropdas en jongens met zo'n flodderding voor. Ik zag een jongen een ander helpen om een goede knoop te leggen. De jongen die het niet kon hield zijn armen gestrekt naar beneden en hief zijn kin op. De ander wist hoe hij een das moest strikken. De wijze waarop hij de knoop naar de keel van zijn medestudent schoof was bijna teder te noemen.

2 Vanmiddag ook weer brandalarm. Iedereen weg, inclusief alle jongens met pakken. Ik bleef met een paar collega's, de nooduitgang is dicht bij onze werkvlek. We hadden gelijk: al na vijf minuten werd omgeroepen dat het vals alarm was.

3 Als het brandalarm gaat, dan zwaaien de grote tussendeuren in de gang automatisch toe. Het vuur kan dan minder snel van het ene naar het andere deel overslaan. Gelukkig stond er bij ons op de gang geen rook, maar stel je voor dat je haast hebt en door de onderstaande deuren moet: binnen een meter na de deur gaapt de afgrond, weliswaar afgescheiden door een glazen plaat, maar die is niet heel erg hoog. Dat stukje mag wel iets veiliger.

Dangerous from Coen Peppelenbos on Vimeo.


4 Vandaag ook voor het eerst een tentamen afgenomen in het nieuwe gebouw. Er zit een surveillant bij, maar voor de zekerheid ben ik maar wezen kijken. Dat was maar goed ook. Stoelen en tafels te weinig. Geen tentamenpapier en ook het tentamen was nergens te vinden. Dat werd rennen door het gebouw naar het afdelingsbureau (dat nu clusterbureau heet en waar mensen moeten werken in erbarmerlijkere omstandigheden dan het doorsnee callcentermeisje). Van het bureau terug naar het lokaal op de derde verdieping met papier. Tentamen was nog steeds zoek. Rennend door het gebouw naar diegene die het mogelijk had (maar ja, waar zat zij). Enfin, goddank had Corrie na een kwartier de tentamens kunnen brengen, terwijl ik nog door het gebouw aan het hollen en vloeken was (weet nu ook van allerlei plekken dat er trappen ophouden, gangen rare bochten maken). Gelukkig ben ik nergens door zo'n deur als hierboven gehold.

5 In de grote hal eindigt ook een trap. Daarna is er nog een klein afstapje naar de vloer. Dat afstapje missen heel veel mensen. Er staan al borden, een rand is met geblokt plastic afgeplakt en nog vallen mensen daar met een smak op de vloer. Dat is logisch: mensen kijken in de entreehal niet naar de vloer, maar die kijken de ruimte in van het gebouw, zoals je bij een kerk ook automatisch omhoog kijkt.

6 Ook een klein foutje, je bent verbaasd dat moderne architecten daar geen rekening mee gehouden hebben: de ingang is niet geschikt voor mensen in een rolstoel. Twee meter hoge deuren die je met moeite met een stang opendrukt. De kapotte van vorige week is nog niet gemaakt. Rolstoelers zijn bij ons sowieso altijd afhankelijk van iemand die bereid is om de deur voor ze open te doen.