'Het is net een hoorspel,' zei Alfred in de pauze van Heren van de thee, de theatervoorstelling naar het gelijknamige boek van Hella S. Haasse, de favoriete schrijfster van oudere dames en die bevolkten dan ook in groten getale de Stadsschouwburg in Groningen. Ik had de voorstelling als verjaardagscadeau gekregen. Dat zijn fijne cadeaus voor een man alleen, net als uit eten gaan.
Regisseur Ger Thijs had blijkbaar besloten om een zo kaal mogelijke productie neer te zetten, wat bamboe op de achtergrond, af en toe wat insecten- of vogelgeluiden voor de Indische sfeer en voor de rest wat kleurprojectie tegen een doek dat boven het toneel hing waarop verder alleen een aantal houten stoelen stonden. De acteurs gingen op en af; dat was zo'n beetje de enige beweging in toneelstuk. Als in het boek een brief werd geschreven, dan werd die hardop uitgesproken aan de rand van het toneel.
Hoofdrol was weggelegd voor Cees Geel, mislukt talkshowhost en op de een of andere manier heeft iemand ooit gezegd dat hij acteren kan. Dat is helaas niet zo, maar niemand durft hem in te lichten. Cees Geel spreekt elke tekst uit alsof er hoofdletters staan. Een soort continue bozigheid zonder enige subtiliteit. Zelfs als hij aan het eind van het stuk aan het graf van zijn vrouw een broze tekst moet uitspreken, is het op dezelfde toon: IK LAAT JE NU HIER. HIER! Dat is geen breekbare oude man aan het graf van zijn geliefde, dit is een baas die zijn hond toespreekt.
Zijn vrouw werd gespeeld door Nienke Römer, een vrouw die als ze doet alsof ze huilt eruit ziet alsof ze heel hard lacht. Gelukkig lieten Hajo Bruins en vooral Dic van Duin zien dat je de menselijke stem over meer dan één register beschikt en dat je ook een karakter kunt neerzetten in plaats van een typetje.
In Groningen gaf het publiek staand een applaus. Drie keer mochten de toneelspelers terugkomen. Op het onderstaande filmpje kun je een beetje zien hoe het eruit zag. Het geluid van de acteurs hebben ze uit voorzorg weggedraaid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten