NHL: inloggen

Ik ben opgeschoond. Ik wist het niet, maar het werd me verteld. Na de fijne lijnen van de bureaucratie over sleutels en druppels ervaren te mogen hebben, kwam ik deze week in aanraking met de bureaucratie achter het inloggen.
Ik had vorige week al gemerkt bij een presentatie op het Arctic Centre dat ik niet meer kon inloggen op de universiteitscomputers. Misschien ligt het aan het gebouw, dacht ik nog overmoedig en zijn alle problemen verholpen als ik in het gebouw waar we met de eerstegraadsopleidingen van de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden Hogeschool op de woensdagavond in Groningen zitten, lieflijk gelegen aan Landleven 1, gewoon inlog zoals ik alle andere keren ook inlog.
Je krijgt eerst adviezen van collega's die zeggen dat je anders moet inloggen, maar als dat niet lukt je doorverwijzen naar de ict-afdeling. Aangezien ik vroeg was kon ik er nog naar toe wandelen. De jongen van de ict zei na een paar pogingen gedaan te hebben dat het niet lukte. Er stond een vinkje naast mijn naam. Hij kon dat vinkje niet weghalen. Dat kon wel iemand van P&O doen. Ik liep de lange gangen verder door, kwam in het nieuwbouwgedeelte dat de spectaculaire naam 'Paviljoen' heeft gekregen.
Even een intermezzo: aan de buitenkant ziet het gebouw er kleurig en fleurig uit. Zie de foto's op deze pagina. Van binnen lijkt de vloerbedekking al voor de oplevering versleten te zijn, staan er allemaal oude stoelen en is de trap naar boven niet te vinden. Medewerkers die naar buiten kijken hebben het idee dat ze in een gevangenis zitten, want het frivole rasterwerk aan de buitenkant lijkt van binnen meer op traliewerk.
Uiteindelijk kwam ik bij een kamer op de eerste verdieping via een geheime deur waarachter een betonnen trap naar boven ging. De deur was open, maar er was niemand. Een paar kamers verderop was een balie. Klassieke scène volgt.
Vrouw zit te bellen in de kamer, man ziet mij staan en komt naar de balie, opent het raam:
'Goedemiddag.'
'Goedemiddag. Ik moet bij P&O zijn, maar daar is niemand.'
'Ja, dan weet ik het verder ook niet.'
'Op de deur staat dat ze aanwezig zijn.'
'Misschien kun een kamer verder kijken.'
Ik loop terug naar de P&O-kamer en godzijdank komt er een jonge vrouw aan die én van P&O is én bereid is mij te helpen. Allereerst komt ze er achter dat ik niet Pepelenbos heet. Dan ziet zij ook dat vinkje staan. Ik heb een 0-aanstelling bij de universiteit. Dat betekent dat ik er 0 uren werk, maar dankzij die aanstelling wel recht heb om de computers te gebruiken met mijn password en lokalen te openen met een druppel. Er werken heel veel mensen met een 0-aanstelling op de universiteit. Om de zoveel tijd wordt dat bestand opgeschoond. Ik was ook opgeschoond.
Ik vroeg of ze me dan weer toegang kon geven.
Dat kon niet zo maar. Iedereen kon wel langskomen en zeggen dat ze Peppelenbos heetten. Ik kreeg een formulier dat door mij ingevuld moest worden en daarna door iemand van mijn afdeling met een kopie van mijn paspoort en als ik dat die middag nog langs zou brengen dan zou ze het nog kunnen veranderen. Ik zei al dat ze bereid was me te helpen.
Ik zuchtte, dat helpt soms, maar niet nu. Als ik 's avonds de computer in mijn lokaal nog aan zou willen krijgen dan moest ik haast maken.
'Oh nee,' zei ze, 'het zal sowieso niet lukken, omdat veranderingen pas 's nachts worden doorgevoerd in het systeem.'
Ik begon dat traliewerk aan de buitenkant steeds meer te begrijpen. Ik was met dit alles 50 minuten bezig. Bezuinigen binnen het onderwijs kan echt wel.
Later op de dag heeft iemand met een lang telefoontje toch voorkomen dat ik dat formulier moest invullen en heeft een collega met zijn account ingelogd op mijn computer zodat ik toch dingen kon laten zien aan mijn studenten.