Bellen met Ziggo

Iets voor twaalven valt heel kort de stroom uit. De computer gaat uit en start vanzelf weer op. Alleen doet daarna het internet niet meer. Je gaat aan alle dingetjes zitten die in en uit de computer kunnen. Je herstart nog eens en nog eens en nog eens, maar het gaat niet werken.
Je belt de uitgeverij. Daar gingen de computers ook uit, maar het internet doet het alweer. Dan zal het hier ook wel goed komen denk je. En zo verstrijken er uren. De stroomuitval heeft te maken met een transformatorhuisje aan de Peizerweg dat in de fik is gevlogen, lees is op mijn laptop met draadloos internet.
Op de website van Ziggo nog steeds geen melding van de storing.
Ik besluit tegen acht uur om toch maar eens te bellen. Bedenk hier even de crime van bellen naar klantenservices. Tegen de tijd dat je de vriendelijke jongeman die jou te woord staat je storingsmelding doet, kun je zelf al nauwelijks meer vriendelijk zijn. (Waarom moet je een postcode intikken als ze je direct daarna gaan vragen: 'Wat is uw postcode?')
Er bleek gelukkig nog een melding te zijn. De storing was echt. Dat klopt, want ik zat al acht uur zonder kabel. De vriendelijke jongeman kon niet zien wat er aan de hand was of hoe lang het zou duren.
'Is het niet handig om op de website te zetten dat er een storing is,' zei ik nog behulpzaam. De vriendelijke jongeman zei dat die meldingen pas op de site kwamen als de storing verholpen was (hoef je dus ook nooit meer op te kijken).
'U kunt dus eigenlijk niet zoveel zeggen,' vatte ik het hele gesprek samen.

Daar kwam het wel op neer. Ik bedankte de vriendelijke jongeman die er ook allemaal niets aan kon doen. en keek naar buiten. Daar was net een Ziggo-mannetje bezig. Tien minuten later was er weer internet en tv.