De Nacht van Kunst en Wetenschap en andere hoogtepunten

We startten in de tuin van de Drie Uiltjes, waar de zware takken vlak boven het hoofd van Diane zwiepten, de barjuffrouw een glas kapot liet vallen op de tegels omdat ze meer met het hoofd was bij een man in de tuin die ze wel zag zitten. Bij ons vertrek was de groep rond de man verdwenen en zat hij als jachttrofee naast haar aan de bar.
We wilden eindelijk een keer eten bij de nieuwe Chinees in de Gelkhingestraat, maar daar was het zo leeg dat we toch maar weer doorliepen naar Four Roses aan het Zuiderdiep, het beste Mexicaanse restaurant van de stad. De zaak is net helemaal verbouwd en er lijkt overal meer ruimte gekomen te zijn. Beneden is nu een enorme bar van rechtsvoor naar rechtsachter geplaatst. Het eten was voortreffelijk, zeker de Rosarita.

Rosarita

Halverwege het voorgerecht kwam ook al ons hoofdgerecht en de borden werden pardoes op tafel gezet, het grote bord met Rosarita weggehaald, snel werden wat halfvolle potjes tussen de borden geplaatst en daar verdween de serveerster uit het zicht, de groente van de Rosarita meenemend. Het duurde vijf minuten voor ik haar aandacht wist te vangen en om uitleg vroeg. Zij terug naar de keuken waar ze waarschijnlijk te horen kreeg dat ze excuses moest aanbieden. Die gaf ze aan ons samen met de tip dat we in het vervolg moesten zeggen dat we nog even wilden wachten, dan konden ze de borden in de keuken warm houden. Service in Nederland: niet zij houden in de gaten of je uitgegeten bent, maar jij als gast moet op je strepen staan. Het kwam niet meer goed.
De vriendelijke doch niet zo goed Nederlands sprekende jonge ober (een Mexicaan die nog maar een dik jaar in Nederland was) vroeg aan het einde van onze maaltijd enigszins gebiedend: 'Klaar?' En of we de nagerechtenkaart nog wilden zien? Wij schudden het hoofd, maar voordat we konden zeggen dat we wel een kopje koffie wilden met een Sambuca, had hij zich al omgedraaid. We rekenden af en klaagden een beetje bij de altijd uiterst vriendelijke eigenares van de zaak. Natuurlijk komen we terug, maar dan willen we wel onze favoriete ober terug, die blonde met de brede glimlach.
In de tussentijd waren overal in de stad podiumpjes verrezen. In recordtijd hadden mensen die Vismarkt na de zaterdagse markt omgebouwd tot een festivalterrein. De opening viel wat tegen omdat er bijna geen mensen waren en het getoonde filmpje op het podium niet te zien was, Maar zangeres Jenny Lane trok al snel veel mensen.

Jenny Lane

In de Wolthoorn, altijd goede bediening, kregen we wel een kop koffie en een goed glas Sambuca, nog niet wetend welk onheil ons later die avond nog te wachten stond.
Verder door de nacht van Kunst en Wetenschap. In de Folkinghestraat traden muzikanten, schrijvers en andere artiesten op. Ik probeerde een filmpje te maken van Dennis Gaens, maar dat bleek bij thuiskomst mislukt te zijn.

Dennis Gaens

Martijn Simons

straatartiesten

Op de Vismarkt stond Tim Knol inmiddels op het podium.

Tim Knol

Omdat we nog geen wetenschap hadden geproefd, liepen we naar het Broerplein waar naast allerlei aparte duurzame wagentjes ook een Vespaqua stond, een mobiel badhuis. Het was al behoorlijk fris en toch waren er mensen zo moedig om zich om te kleden en in zwemkleding plaats te nemen in de badkuipen met verwarmd water, waarna ze door de binnenstad werden gereden.

Vespaqua from Coen Peppelenbos on Vimeo.
Wat een leuke stad is Groningen soms, dachten we. Op de Vismarkt stond een gebodypaint koppel te pinnen en we wachtten een kwartier op Go Back To The Zoo en toen de band begon te spelen zei Diane, dat dit niet was wat ze verwacht had. Tijd voor onze tweede kop koffie met Sambuca.

Een goede ober weet dat een glas Sambuca even moet branden en daarvoor gebruikt hij een lepeltje dat hij even in de Sambuca doopt. De vlam in het lepeltje en daarna in de Sambuca. De drank moet even branden maar niet te lang, want dan is alle alcohol vervlogen. Diane legde een bierviltje op het glas, maar te kort, dus het bleef branden. Daarna nog een keer en weer mislukte het en met een onverhoedse beweging stootte ze opeens het glas om waarna de hele tafel in de brand stond.
'Brand! Brand!' werd er angstig naast ons geroepen.
Ik kon nog snel mijn fototoestel redden. Gelukkig doofde het vuur snel. Gecontroleerd uit laten woeden, heet dat in brandweertermen. Voor de schrik heb ik snel een nieuw glaasje Sambuca gehaald. Voor de veiligheid werd nu de brand maar aan de bar in het glaasje gejaagd. Met een gedoofd vol glas liep ik terug. Het leek op een wetenschappelijke proef en zo waren we in de geest nog steeds bezig met deze nacht van Kunst en Wetenschap.

(klik op de plaatjes voor grotere afbeeldingen)