Met mijn steeds hogere sprongkracht was ik klaar om te oefenen voor de val op het droge. Mede dankzij de badmeesters was het water overbodig geworden. Ik oefende verder bij ons in de tuin. Eerst met matrassen om de val te breken, maar al snel zonder. Uiteindelijk kon ik uit stand een salto voorover maken. Het kostte maanden, nee jaren, voordat alles moeiteloos leek. Mijn eerste val in het openbaar moest perfect zijn, een spectaculaire salto die iedereen zou verbazen.
Bas Jan werkt aan de perfecte val. Zijn ultieme ambitie: aangenomen worden bij de kunstacademie in Den Haag met een verpletterend optreden voor de toelatingscommissie. Hij oefent overal - in het zwembad, in zijn tuin, op de naturistencamping (naakt natuurlijk, tot groot genoegen van twee medegasten).
HOPPTORNET (TEN METER TOWER) by Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck from Plattform Produktion on Vimeo.
De YouTube-filmpjes van onder andere halsbrekende toeren vanaf duikplanken die Peppelenbos tijdens het schrijven van dit boek (neem ik aan) op zijn social media deelde, vallen ineens op hun plek. Het resultaat van al dat kijken naar vallende mensen zijn beeldende omschrijvingen van de vallende Bas Jan die mij af en toe doen denken aan een favoriet uit mijn jeugd, Jonathan Livingston zeemeeuw. Het gegeven van vallen als kunst (pas als ik het boek uit heb ontdek ik waar de inspiratie voor dit gegeven vandaan is gekomen) is verrassend en bij tijd en wijle ook grappig.
Bas Jan zijn vader was ooit De Grote Fratelli, een illusionist die met zijn zoutgiet-truc wereldfaam verwierf. Nu is hij oud en Bas Jan heeft de zorg voor hem (en voor zijn jongere zusje Sasja en hond Leo). De zorg en liefde van Bas Jan voor zijn dementerende vader die uit het boek spreken zijn ontroerend. Bas Jan zoekt steeds naar omstandigheden waarin vader zich kan hervinden - kamperen met een tentje, zijn enige broer Vincent voor het eerst in veertig jaar opzoeken in het huis waar ze opgroeiden, een bezoek aan de meubelopslag waar de originele meubels uit het ouderlijk huis staan. Bas Jan is de vader van zijn vader geworden en die rol vervult hij als was het vanzelfsprekend.
Ik lees zelden nog fictie, maar ik heb De valkunstenaar met veel genoegen gelezen. De stijl is visueel - als ik regisseur was, zou ik er een speelfilm in zien. Een liefdevolle coming of age-roman die tevens een realistisch en toch hoopgevend portret schetst van de veranderende relatie met een dementerende ouder.
Petra de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten