Vandaag weer een stap gezet op weg naar ouderdom. Alles wat zweeft, tuimelt en zwaait liet ik al jaren links liggen. Als er weer een of ander megagroot ronddraaiding op de kermis stond, zei ik altijd: 'Hadden ze maar een rupsbaan.' De pluim die voor een extra rondje zorgt, de kap die halverwege over de wagentjes gaat: voor een nostalgicus was dat de enige echte kermisattractie.
Op de augustuskermis in Groningen stond hij er weer: de rupsbaan. Niet met die mooie houten latjes zoals vroeger, maar goed genoeg voor Roos, Dolf, Jan en mij om het nog eens te proberen.
Na afloop waren we alle vier een beetje misselijk. Hieronder proberen de kermisgasten hun eten binnen te houden. Zelfs bij het kijken naar dit filmpje word ik weer lichtelijk onpasselijk.
We gingen daarna naar de extra kermis op het Damsterdiep. Echt druk was het daar niet. Een fijne dj probeerde de stemming erin te houden.
De mensen van het organiserende comité kwamen de oliebollenbakker een hart onder de riem steken. Het leek wel een begrafenisfeestje.
Roos was inmiddels voldoende hersteld voor het volgende dodemansritje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten