Op de E41 reden achter een ambulance aan die zich een kilometer verder door een file wurmde. De plek van het ongeval zagen we niet. Het was weer langs een strook waar nieuw asfalt gelegd werd en de rijbanen aan elkaar gevoegd werden. Verontrustend was dat van de andere kant ook geen auto's meer kwamen en dat kon alleen een enorm ongeluk betekenen.
Na een kwartier kwamen er opeens mondjesmaat auto's op de andere rijbaan en ook wij konden stapvoets vooruit. Vlakbij het ongeluk (een vrachtwagen die over de provisorische middenberm zich geboord had in een vrachtwagen op de andere weghelft) zagen we dat de auto's op de andere rijbaan een bocht maakten vlak voor het ongeluk en terugreden op de andere weghelft. Wij waren op tien meter van diezelfde ontsnapping toen we aan de kant moesten voor politie en brandweer en de enige vluchtweg werd afgesloten.
We zaten dus opeens met onze neus vooraan. Zagen de chauffeur van de ene vrachtwagen met een halskraag wat groggy voorin een ambulance zitten. Even later mocht hij er weer uit stappen. Aan de ontspannen gezichten van de ambulancemedewerkers zagen we dat er wonder boven wonder geen doden of zwaargewonden waren gevallen.
Elk ongeval heeft ook zijn eigen helden. We zagen een jongen in legerjas (zie foto) en een jongen van de vrijwillige brandweer die, toen er nog geen reddingsdiensten waren, de vrachtwagens durfden binnen te gaan (dat vertelde een van de jongens later aan Peter). Ik weet niet of ik zo moedig zou zijn.
Na een eindeloze tijd met veel gedoe van mannetjes van allerlei diensten die af en aan liepen, mochten we doorrijden. De ravage was toen nog lang niet opgeruimd. De Stau was kilometers lang aan de andere kant, maar we hadden een volstrekt lege weg voor ons.
Unfall E41 from Coen Peppelenbos on Vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten