'Après nous, le deluge' is de lijfspreuk van restaurant Louis XV, aan de Oude Kijk in 't Jatstraat, een chique tent vlak bij de hoerenbuurt en de dealers die de omgeving zo onveilig maken dat er onlangs een politiepost geopend moest worden. De chique tent staat in verbinding met de tapasvreetschuur El Txoko ernaast, maar dat is voor het etende plebs.
Aan onze kant van het restaurant wordt gevraagd of de jas aangenomen kan worden, wordt er een echte menukaart uitgedeeld in plaats van een plestik wappertje en is de conversatietoon gedempt. Heel veel mensen die gedempt praten is nog steeds een bak herrie merken we later op de avond.
We bestellen beiden de garnalenkroketjes vooraf en die zijn voortreffelijk, mede dankzij de rijk gevulde Romaanse salade die erbij geserveerd wordt. Dit is zo'n voorgerecht dat je de volgende keer weer wilt, naast kaas ook ansjovis.
Het meisje dat ons bediende wordt in het langzamerhand steeds drukker wordende restaurant gewisseld voor een jongeman, type Albertus: slordig en op een ongepaste manier familiair. Als we bij het hoofdgerecht wat sla laten staan, zegt hij 'We zijn toch geen konijnen, niet.' Even later zit hij op zijn hurken naast twee jongedames naast ons: te dichtbij, te amicaal.
We nemen allebei iets vlezigs. Doeke de Zacht gegaarde kalfssukade met spinazie, taleggio en truffeljus, ik de varkenshaasmedaillons omwikkeld met katenspek met een saus van grove mosterd, honing en sherry en opnieuw is daar niets op aan te merken.
Het publiek bestaat voor een groot deel uit studenten van het bekakte soort. Niet helemaal ons soort mensen. Wel een mooi jasje aan, maar nog steeds dom geklets, dat type. Wij krijgen nog steeds de slordige ober, maar verderop in het restaurant is opeens een prachtige student aan het serveren, met het haar als een punkig dakje op zijn hoofd, die ons weer veel ogentroost biedt. Iemand ook met innerlijke beschaving, dat zien we zo. We zouden wel opnieuw willen beginnen met eten, maar nemen een nagerecht: een hazelnotenbrownie met een crème van witte chocolade en stracciatella-ijs. 'Ook lekker,' schreeuwen we naar elkaar.
Na afloop nemen we nog koffie. Daar zit een rijkgevulde etagère bij, voornamelijk gevuld met suiker en koekjes en snoepjes in plestik en dat ziet er opeens erg goedkoop uit. Het ding moest vol, dus pleuren we er vijftig zakjes suiker op. Dat kan beter.
Bediening: Hadden we die laatste ober maar gehad.
Locatie: Je hebt verschillende plekken, ook voor groepen, maar wij zaten in het huiskamerachtige gedeelte waar het snel lawaaiig wordt. Aankleding is keurig, maar je zit wel wat op elkaars lip.
Kosten / Baten: €93,75 (de eerste keer). Drie witte wijn, twee rode (á €3,75 per glas). Drie koffie na. Vrij prijzig dus.
Boven Jan-gehalte: Het eten is goed. Aan sommige mensen van de bediening zou het aan te bevelen zijn om de gasten niet als medecorpsleden te benaderen. Entourage is ons toch een beetje te nep-chique
Een 7.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten