Christiaan Weijts schreef in De Groene Amsterdammer een essay over de ‘boekloze schrijver’. Dat is een schrijver die je wel van tv kent, maar bij wie je geen idee hebt wat hij heeft geschreven. ‘Wat schreef Nico Dijkshoorn ook al weer? Noem twee titels van Bart Chabot. Wat schreef Johan Fretz? Anton Dautzenberg? Denk ook aan Akyol Özcan […].’ Bijna geen enkele auteur kan meer van de royalty’s leven dus moeten ze bijschnabbelen met interviews, jurylidmaatschappen en optredens op festivals. Hoe vaker je op tv komt hoe beter je marktwaarde elders is. Het boek is een bijproduct van de wil om beroemd te worden, aldus Weijts. ‘Het nieuwe boek is een sollicitatiebrief naar een plekje aan een studiotafel.’
Akyol Özcan heet in werkelijkheid Özcan Akyol (hij schreef Eus) en toonde zich deze week in zijn column voor Nieuwe Revu not amused over dit ‘braaksel van broodnijd’ van Weijts. Akyol vindt de ‘schromelijke arrogantie van de zelfbenoemde literaire elite’ de ware reden van ontlezing in ons land. Maar Akyol houdt niet van iedere schrijver die op tv komt. Weijts haalt met instemming P.F. Thomése aan die het heeft over ‘een multiculticlown als het vergaderproduct Abdolah met zijn geraffineerde Iraanse straattoneel.’ Akyol wantrouwt eveneens de goede bedoelingen van deze ‘Iraanse multiculticlown en zijn uitgekookte act’. Daarmee onderschrijft hij in principe het uitganspunt van Weijts van wie Akyol nog nooit een boek heeft gelezen. Misschien zouden de mannen daar eens mee moeten beginnen: elkaars werk lezen.
Intussen worden de echte literaire programma’s in Hilversum de nek omgedraaid. En dan hebben we het niet over Lingo, maar over de Dode Dichters Almanak. Een programma van een paar minuten, tune, fragment waarop een inmiddels overleden dichter een gedicht voorleest, eindtune. Een alternatieve dagsluiting aan het einde van de tv-avond. Mart Smeets één avond op een weiland in Frankrijk kost meer dan een paar seizoenen van dit programma, maar toch wordt het geschrapt door de netmanager. Samensteller Hans Keller reageert teleurgesteld in NRC Handelsblad: ‘Op televisie wordt weinig aan poëzie gedaan. Met dit programma verdwijnt ook een heel genre van tv.’ Je vraagt je als lezer wel eens af waarom je überhaupt nog een tv hebt.
Verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 9 augustus 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten