Afgelopen zondag overleed Jos van Manen Pieters op 84-jarige leeftijd. Ze was beroemd geworden met de Tuinfluiter-trilogie: En de tuinfluiter zingt, Een nest vol tuinfluiters en Als de tuinfluiter zwijgt. De boeken werden vooral door de vrouwelijke helft van onze familie grif gelezen. Als ik van het station naar het huis van mijn broer in Ede liep kwam ik altijd langs haar huis. Aan de muur had ze na haar scheiding de woorden 'Sans rancune' gehangen. Toen het blad Tzum voor de 25-ste keer uitkwam, maakten we een feesteditie over boeken en schrijvers die ook een jubileum te vieren hadden. Zo kwam ik in 2004 bij haar thuis. Ze woonde inmiddels in een flat op een steenworp afstand van haar oude woning. Van Manen Pieters was een opgewekte, welbespraakte vrouw met heel liberale ideeën en voldeed op geen enkele manier aan het stereotype beeld dat ik had van een schrijfster van christelijke trilogieën. 'Ik houd helemaal niet van trilogieën!' zei ze.
Toch durfde ik haar niet te vertellen over die kerstavond jaren daarvoor. Ik liep na de door mijn schoonzus bereide kerstmaaltijd met slasoep, zalm en ijs weer terug naar de trein. Een wandeling van ongeveer twintig minuten, een goede manier om de calorieën kwijt te raken. Het had gesneeuwd, de kerst voldeed helemaal aan de verwachtingen. Halverwege de wandeling kreeg ik ernstige maagkrampen en het leek of mijn darmen overuren draaiden. Ik liep stug door met steeds heftiger aandrang en dacht: als ik de trein maar haal, dan pak ik daar wel het toilet. Maar het lichaam was weerbarstiger en toen ik bij 'Sans rancune', op een paar honderd meter van het station, de hoek omsloeg wist ik: ik moet nu geen stap meer verzetten, maar direct een bosje opzoeken, want het station haal ik niet meer. IJs na vis, maakt poep tot pis. En zo hurkte ik een paar tellen later boven de sneeuw in Ede. Het kan zijn dat Jos van Manen Pieters later een katoenen zakdoek in de tuin gevonden heeft. Wat ik maar wilde zeggen: ik denk aan heel andere zaken bij de titel: En de tuinfluiter zingt.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 7 februari 2015.
2 opmerkingen:
schitterend verhaal.....ik zie het helemaal vor me!!!!
:-)
Die streekromanschrijfsters waren vaak aparte, sterke vrouwen, zelfs als ze christelijk waren. Dat gold bijvoorbeeld voor Jo van Dorp, die in Feerwrd woonde. Maar ook voor Netty Streef, die in Oosterwijtwerd woonde met de fakir Le Hachek.
Een reactie posten