In de tussentijd: de ontkenningsfase

Heb vannacht dankzij de zware pillen acht uur geslapen. De vorige keer dat ik de aanzegging kreeg dat ik kanker had en de volgende dag meteen geopereerd zou worden, sliep ik 's nachts ook. Nu, in mei is het tien jaar later, hangt er ook in een operatie in de lucht, maar moet ik eerst de machinerie van het ziekenhuis door: ct-scan, bloedonderzoek en weet ik wat voordat ze iets gaan doen.

De mededeling dat je waarschijnlijk een tumor in de rug hebt, is geen fijne mededeling om telefonisch te krijgen, maar ik had hem min of meer verwacht nadat ik die middag in de MRI-scan lag en je na twee foto's opeens de stem van de verpleegkundige hoorde die zei dat ze wat contrastvloeistof zou injecteren. Niet dat ik direct aan iets verontrustends moest denken, maar gezien mijn geschiedenis met kanker was dat nodig. Dan denk je dus direct aan iets verontrustends en dat bleek het ook te zijn een paar uur later. En dat moet je weer aan anderen vertellen en dat is het ergste.

In de loop van de avond kwam ik in de ontkenningsfase terecht. Daar had ik de vorige keer geen tijd voor. Maar ik dacht: als ze eerst denken aan een piriformis syndroom, daarna aan een hernia en daarna aan een tumor, dan kan het de derde keer toch ook verkeerd zijn?  'Er zit iets in je onderrug en dat moet weg,' zei de neuroloog (dacht ik, want wat er werkelijk gezegd is gaat ook een beetje langs je heen), 'en dat is naar alle waarschijnlijkheid een tumor.' Ik weet wel dat je moet oppassen met ontkennen, maar ik heb pas het idee dat ik die specifieke pijn laag in de onderrug gekregen heb op het moment toen ik me op school uitstrekte en dwars door een stoeltje heen klapte en keihard naar achteren schoot en in een reflex weer naar voren ging. Vanaf dat moment voelde ik die plek en ging het opeens bergafwaarts met de pijn en de gevoelloosheid in mijn been.

 

Ik weet ook wel dat er duizenden mensen dagelijks te horen krijgen dat ze kanker krijgen, terwijl ze blaken van de gezondheid. Dat was bij mij de vorige keer ook zo. Sterker nog: in oktober heb ik de 4 mijl nog gelopen en zoiets heb ik nog nooit in mijn hele leven gedaan. Ontkenning zit er een beetje ingebakken: ze hebben het niet goed gezien, ze gebruiken niet voor niets het woord 'waarschijnlijk' etcetera.

Ik heb de laatste dagen de oefeningen van mijn fysiotherapeut naast me neergelegd en ben veel gaan lopen buiten. Ik had het idee, misleid misschien door de sterke werking van de pijnstillers, dat dat hielp. Ik dacht zelfs gisteren toen ik naar het ziekenhuis fietste: straks komt eruit dat ik niets heb en dat ik me een beetje aanstel. Mannen schijnen daar goed in te zijn.

Mocht het vanaf volgende week wel aantoonbaar kanker zijn, dan zijn er verschillende opties. Het kan nog een uitzaaiing zijn van tien jaar geleden. Dat schijnt op zich een goed teken te zijn. Of het is een op zichzelf staande tumor die ook weer uitgezaaid kan zijn. Dat is het zwarte scenario.

Voorlopig hoop ik nog op een vergissing in mijn voordeel.