Jessica Durlacher in Heerenveen

De kleine zaal van het Posthuis Theater in Heerenveen was tot de laatste stoel uitverkocht donderdagavond. De afgelopen weken had ik het oeuvre van Jessica Durlacher doorgelezen om haar adequaat (maar snipverkouden) te interviewen. Als je alles achter elkaar leest, blijken er veel verrassende samenhangen te bestaan in haar werk. Het meest onder de indruk was ik van Arthuro d'Alberti dat dit jaar verscheen bij 521-uitgevers in een speciale reeks (met CD's) over muziek die voor de Boekenweek geproduceerd was.
Daarin schrijft ze over haar grootvader die zanger was, maar die zijn carrière zag stranden voor de Tweede Wereldoorlog. Maar boeiender is de wijze waarop ze over haar vader schrijft. Indirect, via de grootvader, is dit ook een boek dat gaat over de relatie tussen de schrijver G.L. Durlacher en zijn dochter. Natuurlijk duikt dat thema ook op in haar romans, maar nu is het ontdaan van alle fictionele elementen.
Ik vond dat boek nogal contrasteren met Schrijvers! (eerder verschenen als Boekenweekboek bij De Bijenkorf, maar dit jaar opnieuw uitgebracht door De Bezige Bij). In deze novelle speelt een schrijfster de hoofdrol. Zij wordt gestalkt door een mevrouw van een psychologietijdschrift dat een interview met haar wil. Nogal geconstrueerd vond ik dat. Maar in Heerenveen vertelde Durlacher dat haar dit inderdaad was overkomen en dat de groteske vormen die de mailstalking aannam rechtstreeks ontleend waren aan de praktijk.
Kortom: een boeiende avond over fictie en werkelijkheid.