Regina Sibbald (1983-2007)

Maandagavond, vlak na mijn college Middeleeuwen, hoorde ik van een student dat Regina Sibbald was overleden bij een auto-ongeluk. Regina is een oud-studente Nederlands van ons, een paar jaar geleden afgestudeerd. Ze werkte nu als lerares op de Ulbe van Houten.
In de Leeuwarder Courant stond haar einde als nieuwsbericht:

Vrouw doodgereden na ongeval

WIRDUM - Bij een ernstig ongeval is gisteravond om tien uur een 24-jarige vrouw uit Leeuwarden om het leven gekomen.

Ze was op de westelijke rijbaan van de A32 tussen Wirdum en de afslag Snekerhoek met haar auto van de weg geraakt en in de bosjes tot stilstand gekomen. Toen ze daarna zwaaiend op de rijbaan ging staan om hulp te krijgen, werd ze aangereden door een 37-jarige automobilist uit Sneek. De weg is een tijdje afgezet geweest.

Zo ga je dan op een akelige manier dood. Je denkt: waarom ben je in godsnaam midden op de weg gaan staan? En daarna denk je aan hoe verward, geshockeerd ze moet zijn geweest om dat te doen en over wat daarna gebeurde, wil je niet nadenken. Een jonge vrouw houdt geen stand tegen aankomend verkeer.
Heb 's avonds nog wat collega's gebeld die ook geschrokken reageerden. Dinsdag sta je weer gewoon les te geven. Poëzie. Ik had net Herzberg en Kopland op het programma staan en veel van hun gedichten gingen over afscheid nemen. Een beetje onwerkelijk, want een paar jaar geleden heb je haar waarschijnlijk dezelfde dingen geleerd.
Omdat de school niet aan rouwadvertenties deed voor oud-studenten (ben nog even wezen vragen wat het protocol was), zeiden mijn collega's: 'Dan doen we het toch zelf!' Donderdag stond de advertentie in de krant. Een nietig gebaar tegen de dood.

Vandaag met Corrie naar het crematorium geweest. Van het station tot Goutum gelopen. Daar aangekomen zagen we een enorme rij voor de ingang. Buitengewoon traag ging iedereen naar binnen tot op een gegeven ogenblik de rij stokte: de aula zat tjokvol. Uiteindelijk zaten we met zo'n honderd man in de hal naar een tv-scherm te kijken. Een grote beer op de kist. Veel muziek. Veel sprekers. Ik zal vooral de toespraak van haar ex-vriend Feiko onthouden die vertelde over de hoeveelheid koosnaampjes die hij voor haar had bedacht. Hij eindigde met een gedicht van Hans Lodeizen.
Uit alle toespraken kwam vooral een beeld naar voren van een vrolijke, feestende vrouw. Ik kende haar niet op die manier. Ooit was ik haar mentor en toen vertelde ze dat ze het op school een beetje saai vond. Ze verveelde zich. Toen ze er daarna een andere studie bij ging doen, bloeide ze op. In de zesjescultuur die er bij veel studenten heerste, was zij een uitzondering. In de rouwadvertenties in de krant las ik dat zij zich nu ook nu weer verder schoolde. Dat is de ernstige, leergierige kant van haar karakter, die wij op school misschien meer gezien hebben.
Het is verdomd jammer dat aan haar leven een einde is gekomen. Vrouwen van 24 dienen nog een lang leven voor zich te hebben.