Mijn studenten hebben een voorliefde voor de ACLO waar je eerst in een rij moet wachten om iets te bestellen. Daarna looop je met je bonnetje naar een tafeltje en moet je wachten tot je nummer wordt geschreeuwd: dan mag je je eten ophalen.
Ik heb meer een voorliefde voor het restaurant van de Hogeschool. Meer een ouderwetse mensa zoals ik die ken uit mijn studententijd, alhoewel er nu geen zwervers in de zaal te herkennen zijn (we zitten ver buiten het centrum en zwervers zwerven het liefst in het centrum). Je loopt dus langs een paar bakken en een vrouw kwakt wat voedsel op een bord (vandaag: vis, wat broccolli, wortel en nog wat groens en aardappelpuree). Samen met een bakje kwark voor bijna zes euro. (Waar gaat dit stuk toch naar toe?)
Het restaurant was tot voor kort te vinden in zo'n ietwat mismoedig jaren zeventig/tachtig-gebouw: lage plafonds, veel afgeragde tafeltjes en stoeltjes, maar toch op een rare manier gezellig. Sinds het begin van het schooljaar zit de kantine in een nieuw gebouw. Het eten is net zo goed als vroeger. Je kunt het ophalen in de kelder van een gebouw dat eruit ziet als de ontvangsthal van een vliegveld. Gemaakt door een architect die de les over de menselijke maat heeft overgeslagen.
Gezellig wordt het er nooit.
Toch doet iedereen of dit gewoon is. Op de foto zie je in het midden collega Syb Hartog die net aanstalten maakt om ongezond voer tot zich te nemen. Heel ver achterin zie je een kerstboom die tevergeefs probeert een kerstsfeer te creëren. Dat is best volhardend voor zo'n boompje.
2 opmerkingen:
......je moet wel héle goede ogen hebben om dát kerstboompje te ontdekken!
Als ik een leuk woord kon bedenken voor de overtreffende trap van 'volhardend' had ik het graag aan het boompje toegekend!
Nou ja, in elk geval een wítte kerst daar op die Hanzehogeschool. :-)
wd
Als je op de foto klikt, dan krijg je de grote versie en dan zie je de kerstboom ietsje groter. Het boompje blijft nogal nietig.
Een reactie posten