De oude Ros vecht zijn ontslag als boekenbespreker bij de Tros aan en veel mensen vinden dat mooi. In Pauw & Witteman kreeg hij de kans te vertellen over zijn ontslag en vanavond zag ik hem bij Het Gesprek. De presentatoren traden voor hem in het strijdperk en ook medegast Hugo Borst stak de loftrompet. Want Martin Ros is altijd zo enthousiasmerend, want door Martin Ros krijg je zin om een boek te lezen.
Wie meer dan alleen zin heeft en daadwerkelijk wel eens een boek leest, komt al snel tot de ontdekking dat Martin Ros vaak een hele merkwaardige weergave geeft van de inhoud. Of er is geen touw aan vast te knopen of hij vertelt aperte onjuistheden, of hij praat andere recensenten na. Continu op die enthousiasmerende toon; de Theo Koomen van de boekenbranche. Toonhoogte, volume en pathos zijn in tact gebleven, maar de woorden die hij uitspreekt zijn volkomen inhoudsloos geworden. Maar de presentatoren van Het Gesprek genoten. Die oude man, zo enthousiasmerend! Maar in feite lulde Ros maar een eind weg. Binnen een paar zinnen was hij van de Tros afgedwaald naar de Hongaars-Oostenrijkse dubbelmonarchie. Zo enthousiasmerend.
Nu bijna iedereen het zo erg vindt voor Martin Ros is het misschien wel tijd om te zeggen dat de Tros helemaal gelijk heeft. Dat de omroep al heel compassievol geweest is om Ros terug te laten keren op de radio na zijn beroerte, alhoewel iedereen elke week kon horen dat de schelle galm een gebrek aan inhoud maskeerde. Ros kent alleen de inhoud van boeken van lang geleden. Bij elke herdruk van een oude meester kan hij uit een oud vaatje tappen. Nieuwe schrijvers en dichters werden stelselmatig overgeslagen. Hoogst zelden besprak hij een nieuwe schrijver, zoals Gerbrand Bakker. Heel enthousiasmerend. Of hij het boek net gelezen had, terwijl hij een half jaar eerder in een jury had gezeten waarbij Boven is het stil was genomineerd. Merkwaardig.
Ook kan ik me nog goed herinneren dat hij het eerste boek van Kluun lovend besprak, ongeveer anderhalf jaar nadat het was uitgekomen. Een paar maanden later kraakte hij het af in een verbijsterend interview in de Volkskrant. Nu doet hij alsof hij het eerste boek toch goed vond en het tweede boek van Kluun niet.
Ros doet aan de lopende band mesjokke uitspraken. Een paar weken geleden over de Arbeiderspers: 'die geven alleen indianenboeken uit'.
Hij heeft zijn tijd gehad: hij vergeet namen, vergeet titels, vergeet de namen van de hoofdpersonen (slaat hij meestal over), vergeet de intriges, bespreekt bijna alleen non-fictieboeken die gaan over onderwerpen waarbij hij op de automatische piloot kan overschakelen: het communisme, de tweede wereldoorlog, wielrennen, maar als luisteraar krijg je nooit precies te horen waardoor het boek zo geweldig is.
De Tros treedt uiterst vriendelijk op. Ze krijgen nu te maken met een achterdochtige en kwaaiige man die een groot deel van het publiek weet te mobiliseren. Als ze bij Het Gesprek zo dol zijn op deze man, dan kunnen ze hem toch inhuren? Hebben ze er weer een programma bij. Hij schijnt heel enthousiasmerend te zijn.
Nog 1 keer zijn gastoptreden bij Dit was het nieuws:
1 opmerking:
Rake woorden, Coen... Toen ik hoorde dat Ros aan de kant gezet wordt, moest ik eraan denken wat mijn moeder op zaterdagmorgen pleegde te roepen als ze vond dat haar kroost te lang op zich liet wachten bij het ontbijt: 'Kom naar beneden kinderen, want Martin Ros hijgt alweer door alle hoeken van de kamer!' Dat was mijn moeder. En het waren de jaren 90. Intussen schrijven we 2008, en de hoogste tijd dat er eens iemand anders door de hoeken van de kamer gaat hijgen.
Een reactie posten