Gisteren een bijzondere voorstelling meegemaakt. Arthur Japin trad op en las voor uit zijn laatste roman De overgave. Voorlezen is geen goed woord, want hij draagt gewoon uit het hoofd hele stukken voor. Voor een schrijver al bijzonder genoeg, maar hij werd nu vergezeld door de stemkunstenares Greetje Bijma, die bijna alles kan met haar stem (ze kan zomaar panfluitklanken laten horen of obscure keelklanken). Bij het etentje vooraf vertelde ze over haar zoon die als klein kindje de deur hoorde piepen en toen blij opkeek en zei: 'Mama?'
Tijdens de voorstelling reageerde ze op de stukken die Japin voorlas en soms reageerden ze op elkaar tijdens het voorlezen. Na afloop hoorde ik mensen zeggen dat het zo knap in elkaar stak. Ze konden niet geloven dat ze pas 's middags voor het eerst met elkaar repeteerden. Dat er dan zo'n goede voorstelling uitkomt, ligt aan de mate waarin men de ander vrijlaat en de ruimte gunt.
In de pauze stonden er grote rijen bij de boekenstand van Athena's. (Op de achtergrond zie je Japin signeren.) Wie De overgave nog niet had, kocht de roman nu.
Na de pauze speelden Japin en Bijma nog een half uur. Het aanwezig publiek wist dat het naar iets unieks had gekeken en beloonde de twee met een ovationeel applaus (waar ik een een klein stukje van heb gefilmd, vrij dom filmpje.)
Van tevoren had Arthur gezegd dat hij foto's maken tijdens de voorstelling niet zo'n goed idee was en dat klopte: de stilte was af en toe zo intens dat je nauwelijks durfde te ademen. Was ook ook erg bang dat er opeens een mobiele telefoon zou afgaan. Zoiets zou de act van Greetje Bijma totaal kapot gemaakt hebben. Ook 'act' is een verkeerd woord, ze kromt haar lichaam in zo'n spanningsboog dat het ze het geluid wordt. Ik merk dat ik de goede woorden niet vind om te beschrijven wat je meemaakt. Je had er bij moeten zijn.
5 opmerkingen:
'Je kent dat gezicht niet en toch is het je vertrouwd.'
Ik kan me vergissen, maar volgens mij stond ik vroeger weleens achter mevrouw Bijma in de rij voor de kassa van de supermarkt in het dorp.
Sorry dat ik het zeg, maar steeds als ik de zangeres op teevee zie, schrik ik. Ik weet niet precies hoe dat komt. Ik denk, dat het haar gezichtsuitdrukkingen zijn en de oergeluiden die ze erbij maakt.
Geweldig om een keer mee te maken, ja. Bijma is trouwens adequaat beschreven.
Coen, met plezier stukjes gelezen over Japin en Greetje Bijna met wie ik bevriend ben. Wat zou ik het leuk vinden om ook zoiets met haar te doen in het noorden des lands!
Als je wilt linken naar mijn website, graag:
www.fleurbourgonje.nl
@Fleur: dank voor je aardige reactie. Hoewel ik wel vier boeken van je in de kast heb staan, link ik alleen naar mensen die ik persoonlijk (een beetje) ken. Wees niet boos.
Een reactie posten