Dat is merkwaardig. Welke vertaler zou niet zijn naam in een boek willen zien? Interessant, zeker voor een journalist als Sandman. Wat zou het mooi zijn als hij de scoop had. Maar wat lezen we in één van de noten:
'Schrijver dezes kent zijn identiteit en heeft hem gesproken. De behoefte om als vertaler anoniem te blijven, is voor hem een 'levensvoorwaarde'. Die ligt vooral in het feit dat zijn werk als vertaler los moet worden gezien van zijn persoon.'
Een journalist die dus weet heeft van een scoop en dat toch bewust niet doorverteld. Dat maakt ons alleen nog maar nieuwsgieriger.
Moeten we denken aan iemand van het koninklijke huis? Of een ander hooggeplaatst persoon dat er geen belang bij heeft dat zijn naam als vertaler van Foucault.
Nog gekker wordt het als Everard zegt: 'Hij heeft er overigens geen bezwaar tegen om afgebeeld te worden.' En op bladzijde 169 vinden we inderdaad een piepkleine zwart-witte reproductie van een schilderij van het Vertalerscollectief door Jan Smeltekop. Te onduidelijk en te vaag om iets te herkkenen. Een van de drie mannen die als chirurgijn zijn afgebeeld draagt een baard.
Kortom:
-het is een man;
-hij vertaalt uit het Frans;
-anonimiteit is een levensvoorwaarde;
-zijn vertaalwerk moet los gezien worden van zijn persoon.
Misschien is het wel een schrijver of dichter of cabaretier van wie je totaal niet verwacht dat hij zich met vertalen bezig houdt. Bert Visscher? Jean Pierre Rawie? Of toch Pieter van Vollenhoven?
Wie het weet mag het zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten