Mijn opa en oma bezaten een bibliotheek in Wijhe, de Sing Sing bibliotheek. Mijn dichtbundel heb ik Sing Sing genoemd uit eerbetoon en ook omdat alles bewaard moet blijven, ook namen. Helaas heb ik alleen maar geleende herinneringen aan deze bibliotheek. Naast een bibliotheek hadden mijn opa en oma ook nog een speelgoedwinkel en een handel in huishoudelijke artikelen en bijouterieën in een vrij klein pand. Uiteindelijk werd alles opgekocht. Ik heb nog een paar boeken van de Sing Sing bibliotheek in de kast. ‘Veel werk dat niets opleverde,’ zei mijn moeder wel eens.
Ik ging altijd graag naar een bibliotheek omdat ik een ongebreidelde interesse in alles had en in de bibliotheek stond alles. Toen ik vanuit mijn geboorteplaats Raalte (1 bieb) verhuisde naar Groningen namen de bibliotheken toe. De universiteitsbibliotheek en de instituutsbibliotheken, de centrale bibliotheek aan de Vismarkt en dan nog vele filialen en overal boeken die men elders weer niet had. Zo heb ik lang rondgelopen in de Sionskerk en heb ik alle boeken verkend in de bibliotheek in Paddepoel. Opgeheven allebei.
Dat is een patroon in mijn geschiedenis met bibliotheken: ze verdwijnen allemaal. Het nieuwe gebouw aan de Boteringestraat heeft mij nooit kunnen bekoren. Ik mis een roltrap. Ik mis hoeken en gaten waar je onbespied kunt neuzen. En nu hebben ze ook nog felle kleuren op de muur gekliederd om de bezoekers een epileptische aanval te bezorgen. Er is geen leuke baliemeneer meer die iets aardigs tegen je zegt; slechts een computer die bevelen geeft. Kinderen schreeuwen, hangjongeren spelen luidruchtig een spelletje en soms zitten er oranjegejurkte priesters zandtaartjes te bakken midden in de bieb. Het ergst van alles is dat men ook nog heel veel boeken wegdoet. ‘We zijn geen archief,’ zei een goede vriend van me die bij de bibliotheek werkt. Hij keek er een beetje vies bij. Een archief moet wel het laagste van het laagste zijn.
In diepste wezen ben ik een archivaris die vindt dat alles moet blijven zoals het was. Oude boeken moeten worden opgelapt, de bibliothecaris moet terug achter de balie in plaats van op een kruk achter een borreltafeltje, de filialen moeten weer open en uitgebreid worden en de bibliotheek in Wijhe moet weer Sing Sing heten. Pas dan komt het met de wereld weer goed.
Coen Peppelenbos
(Verscheen in Bindwerk, nummer 50)
4 opmerkingen:
Het ruikt ook nergens meer naar bibliotheek!!
Ik deel je sentiment. Ik zat ook liever op een wiebelig melkkrukje tussen de hoge kasten met boeken die destijds nog verstevigd waren met van die zwartgemarmerde kaften. Je zult in komende films ook nooit meer de klassieke bibliothecaresse tegenkomen die, eenmaal ontdaan van bril en knot, nog heusch heel begeerlijk kon zijn. En wie wordt er warm van een informatiemanager op een barkruk?
Worden we echt ouder? (toe opa Coen, vertel nog eens...).
Vastleggen die oude bibliotheken. Er zit niks anders op.
Dat boek had mijn opa ook in de bieb! Opa vertel nog eens en Opa vertel verder.
Wij bij de Universiteitsbibliotheek gooien niets weg, Coen! Wij zijn en blijven een bewaarbibliotheek, sinds 1615.
Kom snel langs, we hebben veel gezellige studieplekken en een goede kantine!
Ja Coen: de wereld is in dit opzicht sterk veranderd. En ook de UB is met de tijd meegegaan. Waar meneer Scheepvaart van de uitgiftebalie vroeger veel (alle?) studenten bij naam kende, zitten er nu -overigens heel aardige- anonieme collegae achter de balie. Het blijft trouwens één van de vele schatten van de RUG, die UB.
Uit mijn studietijd herinner ik me nog de Buma-bibliotheek in Leeuwarden (specialisatie: oudheid), waar een buitengewoon schuwe, maar deskundige bibliothecaris hoogstpersoonlijk de boeken uit het magazijn voor me haalde.
En van nog veel langer geleden: de bibliotheek van de grijs bestofjaste heer Jansen, aan de Tubantiastraat in Enschede. Een kantoorboekhandel met - in mijn herinnering - duizenden kinderboeken, die je voor een dubbeltje per stuk mocht lenen. Sentiment? Ja, maar wel een heel zuiver sentiment!
Een reactie posten