Recensie Bret Easton Ellis - De figuranten

Alleen de liefde is echt

De snelste weg voor een beginnend actrice om op het witte doek te komen loopt via het bed van een producer. Dat cliché over Hollywood is het vrij oninteressante gegeven van De figuranten de wonderlijke vertaling van de titel van de roman van Bret Easton Ellis die oorspronkelijk ‘Imperial bedrooms’ luidde. De hoofdpersoon Clay is scenarioschrijver en producent van films en laat de actrice Rain audities doen voor een rol. Hij begaat alleen de fout verliefd te worden.

Clay kennen we nog uit Minder dan niks het debuut van Ellis dat een kwart eeuw geleden verscheen. Hij is nog steeds geobsedeerd door seks en drugs, zijn bestaan lijkt nog net zo leeg, maar hij is intussen wel een geslaagde schrijver geworden. Nadat hij lange tijd in New York heeft gewoond, keert hij terug naar Los Angeles waar hij zijn oude vrienden, voor een deel geslaagd voor een deel in louche praktijken beland, weer tegenkomt.

Net zoals in zijn eerdere boeken is De figuranten een spel met feit en fictie. Dat was ook al het geval in Lunar park waar de hoofdpersoon zelfs Bret Easton Ellis heette en dezelfde boeken had geschreven als de echte schrijver. Dat ook in Hollywood niets is wat het lijkt, ligt wat meer voor de hand, want de filmindustrie draait nu eenmaal rond de illusie. Dat blijkt al vrij snel als Clay last heeft van waandenkbeelden. Hij denkt dat hij achtervolgd wordt, hij vermoedt dat er zaken verplaatst worden als hij niet in zijn appartement is en dan krijgt hij ook nog sms’jes met de mededeling dat hij in de gaten gehouden wordt. Een mens zou van minder paranoia worden.

Als blijkt dat Rain deel uitmaakt van een groter, duister geheel, waarin elke tak van misdaad beoefend wordt, krijgt het verhaal een wat luguber tintje. Ondanks waarschuwingen uit zijn omgeving blijft Clay obsessief verliefd op de jonge actrice die te weinig talent heeft om door te breken. Een tragisch gegeven, want de liefde lijkt nog het enige gebied in het leven waarin de mens authentiek handelt. De zaken lopen uit de hand als vrienden van Clay op gruwelijke wijze vermoord en gemarteld worden. Die scènes brengen de moordenaar zonder geweten Patrick Bateman uit ‘American psycho’ in de herinnering. En zo is het een beetje met het gehele boek: het lijkt of je alles al eerder hebt gelezen of gezien en dat deze roman slechts een herhalingsoefening is. Goed geschreven dat wel, maar weinig verrassend.

Coen Peppelenbos

Bret Easton Ellis: De figuranten. Anthos, Amsterdam, 175 blz. €18,95.
Verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 2 juli 2010