Wie naar Leipzig gaat, moet een beetje Schumanngek zijn, maar hij moet wel een beetje gek zijn om het Schumannhaus te bezoeken. In tegenstelling tot het Mendelssohnhaus gisteren vind je hier geen enkel origineel overblijfsel van de vier jaar dat Robert en Clara aanwezig waren in de stad. Alles is ‘kopie nach’. Een paar kamertjes met kopietjes en dat was het. Zelfs de muziek van Schumann klonk niet op toen wij de koptelefoons opzetten.
We begonnen de dag in het Schulmuseum en dat was voor een deel nostalgisch tot we aan de kamer kwamen van de joodse school. In laatjes vind je daar kleine verhalen over de mensen die op school hebben gezeten. Klassenfoto’s, zoals deze van de jaargang 1936, die alleen al zwanger is van het onheil dat nog komen moet. In het verder krakkemikkige, maar daardoor wel aandoenlijke museum (gratis bovendien) een hele verdieping die is gewijd aan scholen ten tijde van het nationaalsocialisme en het communisme. De nostalgie was toen wel geheel verdwenen.
’s Middags naar de Volkerschlachtdenkmal ter herinnering aan het verlies dat Napoleon leed. De plompe toren (die er vanaf ver pompeus uitziet en van dichtbij klein, maar van heel dichtbij weer heel groot) kun je in en daar vind je reusachtige beelden. Het hoeft geen betoog dat het Derde Rijk en het Rode Rijk van dit monument behoorlijk misbruik hebben gemaakt.
We eindigden de dag in de Kunsthalle van een bank waar je wat moderne kunst kon vinden. Eén zaal voor 4 euro, maar wel met opvallende kunst, zoals dit varken met knuffelbeest in een koffer. Je mag er niet fotograferen, maar we troffen een geschikte bewaker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten