Het nieuwe Stedelijk Museum

We gingen naar Amsterdam om een borrel te drinken. We dronken de borrel in Eik en Linde, een kroeg waar je meteen thuis was. Ik miste alleen Ischa Meijer (en de stem van Cor Galis). Guus Bauer had net vier sterren in NRC Handelsblad mogen bijschrijven op zijn conto voor Het geheim van treurwegen en een fijn bont gezelschap ging aan de Tzum-tafel zitten, naast de besterde auteur: Aristide von Bienefeldt, Flip Willemsen, Bart Kraamer, Erik Nieuwenhuis, Evert Grotenhuis, Marleen Schefferlie, uit het noorden Bart Temme, Marleen Nagtegaal, Meriel Benjamins. Later op de avond raakten we een deel van het gezelschap kwijt in de rosse buurt toen we op zoek waren naar een eetplek.

Eerder op de dag waren Bart Temme en ik in het Stedelijk Museum. Ik was er nog niet geweest na de verbouwing, dus het was een goede gelegenheid om eens te zien wat ze in de tien jaar die de verbouwing geduurd had, verbeterd hadden aan het gebouw.

Dat was veel hoor. De prachtige monumentale trap die je vroeger het museum inleidde is vervangen door een vliegtuighal met een enorme pui, zodat je, als je in de rij moet staan in ieder geval droog staat. Nadat je in de rij hebt gestaan, moet je opnieuw in de rij staan om je jas en tas af te geven in de garderobe. Daar moet toch een mooier systeem op te bedenken zijn? Aan de rechterkant van de vliegtuighal heb je de museumshop. Dat is de plek waar je vroeger mooi kon zitten, waar de mussen op de stoelen zaten en de gebakskrummels uit je hand aten. Die mooie plek hebben ze verplaatst naar de plek waar vroeger de museumwinkel zat. Er zal wel een gedachte achter zitten, maar je had geen idee welke.

 
Voor de rest was er niet zo heel veel veranderd. Ja, de boel was weer even lekker wit gesausd, maar voor de rest was alles precies hetzelfde. Alleen de sfeer was wat weg. Gelukkig zijn er prachtige schilderijen die er vroeger ook waren. Ik miste helaas mijn favoriete schilderij: 'Innenraum' van Anselm Kiefer. Die hing nog in depot zeiden ze bij de balie. Ik heb meteen een klachtenformulier ingevuld. De tentoonstelling van Mike Kelley viel tegen. Nieuwe kleren van de keizer-kunst. Rommeltjes, wat geflirt met grote thema's als dood en religie. Ellenlange saaie films. Zo heb ik tien minuten gekeken naar een brandend lontje. Slechts af en toe zag het er aan de buitenkant wel mooi uit:
 
Maar liever heb ik de mechanische gekte van Tinguely:
 
 Het was fijn om weer eens het museum te zijn, maar het leven moet er nog wel een beetje in komen.