De wifi op de Frankfurter Buchmesse doet het niet. Heel even lichten de streepjes die me verbinding geven met de wereld op en lees ik in een Facebookbericht dat Gideon van Ligten een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Daarna valt de verbinding weer uit. Ik loop de hele middag nog door de eindeloze gangen en zie allemaal mensen die de rechten van boeken kopen en verkopen, maar het terrein is een kermis geworden waar ik niet meer thuishoor.
Gideon was betrokken bij de eerste jaren van het blad Tzum. Hij schreef gedichten, verhalen, interviews. In het begin was hij student van me. Een briljante student die zoveel las dat je gedegen weerwerk kreeg. Een student die wel acht jaar over zijn studie deed en in de tussentijd onbevoegd lesgaf. Hij werd daarnaast een steengoede voetbalcoach die ploegen inspireerde en niveaus hoger bracht. Ook zonder papieren. Schoolbesturen gaven geen vaste aanstellingen, een clubbestuur schorste Gideon onlangs omdat de KNVB dat gebood. Voor briljante mensen worden geen uitzonderingen gemaakt.
In de Martinikerk in Sneek werd woensdag afscheid genomen van Gideon. Zijn ouders en familieleden spraken geëmotioneerd over hem en troostten met hun verhalen de honderden aanwezigen in de kerk. In plaats van andersom. We wisten niet veel. Niet van de lichamelijke pijnen na een mislukte hernia-operatie. We wisten nog minder van die andere pijnen die niet aanwijsbaar en aanraakbaar zijn. Honderden mensen in de kerk die hem niet konden, maar wel hadden willen redden.
Wat me de laatste dagen steeds voor ogen komt, is het tomeloze plezier dat we bij redactievergaderingen hadden. Geen intellectuele discussies, geen literaire haarkloverijen, maar huilen van het lachen om niets.
Wordt Gideon een voetnoot in de literatuur: als redactielid, als jurylid, als beginnend schrijver en dichter? Ik hoop dat er nog een meesterwerk in zijn computer te vinden is, een manuscript in de la, iets wat zijn onmiskenbare talent onderstreept. De literaire wereld kun je betreden zonder diploma. Zelfs over de dood heen wil ik hem de weg wijzen, besef ik. Ik ben bang dat de laden leeg zijn, de computer opgeschoond is. Er hoeft niets meer bewezen te worden.
Eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant van 19 oktober 2013.
2 opmerkingen:
Wat heb je dat mooi verwoord.
Dag Coen,
Een mooi stukje hoor. Goed geschreven.
Zag op Google de foto van de tzum-redactie die. L achter ons huis nam. Weet niet waarom, maar Gideon gaat de kaatste dagen vaak door m'n hoofd.
Matthé
Een reactie posten