Een toespraak met een wonder

Opeens is het weer warm. Na een volledig verregende vakantie sta je weer college te geven. Studenten nogal uitgezakt, half geïnteresseerd. Aangezien het college (jeugdliteratuur op school) dezelfde inhoud had als de avond ervoor, was ik vrij ontspannen, maar op dinsdagavond duurde het anderhalf uur en gisteren een uur. Een goede docent heeft dan wat extra tot zijn beschikking, vulwerk, een oefeningetje, een extra discussieronde, maar ik had niks. Studenten half opgelucht (kunnen we lekker buiten gaan zitten), half kwaad (kom ik daar speciaal voor op school).
Daarna naar de jaarlijkse borrel van de Leeuwarder Courant. Bijna alle freelancers en vaste krachten van de cultuurredactie zijn dan aanwezig. Ik zat naast de man van de klassieke muziek, die enigszins beschaamd toegaf de boekenpagina wel eens over te slaan, waarop ik zei dat ik zijn recensies ook nooit volgde, waarna we toch een gemeenschappelijk punt vonden in onze afkeer van het bijzonder slecht geschreven boek van Maarten 't Hart over Mozart. Hoogtepunt van de borrel is de jaarlijkse toespraak van Asing Walthaus. Volgens mij las hij al jaren dezelfde tekst voor, kort samengevat: de verdiensten blijven hetzelfde, de stukken moeten korter, tijd voor een borrel.

Dit jaar geschiedde een wonder: de verdiensten gaan omhoog (ik geloof twee euro per stuk) en de opmerking over de lengte van de stukken bleef achterwege. Ook duurde de toespraak van Asing langer dan andere jaren. Op het eind van de toespraak bleek waardoor dat kwam: Hij is sinds kort docent geworden aan de school voor journalistiek in Zwolle. En goede docenten weten hoe ze een tekst moeten oprekken.

Daarna zagen we nog een luchtballon bijna de Achmeatoren binnenzeilen en alle hoop was gevestigd op een 9/13, maar helaas. Je moet niet teveel wonderen op een dag verwachten.