Vandaag hadden we het even over ouder worden, omdat iedereen ouder wordt. Herman herinnert zich nog hoe hij als kind noodgedwongen bij opa en oma moest logeren. Ik weet bijna helemaal niets meer van heel vroeger. Ook dit moment in de tuin in de Bergmolenstraat is helemaal gewist uit mijn geheugen en bestaat slechts bij de aanwezigheid van de foto. Mijn opa altijd keurig in jasje en slechts bij hoge uitzondering en bij grote hitte in hemdsmouwen. Mijn oma heeft hier mijn zusje op de arm. Het is 1967. Mijn opa en oma moeten toen achter in de vijftig zijn geweest. Ik zou hier graag een filosofische tekst over het begrip tijd willen zien.
4 opmerkingen:
Alhoewel wij voortleven, kennen wij ons leven niet. Dit heeft de techniek ons afgeleerd. "Geen oneindige hartstocht, maar hartstocht naar het oneindige," schreef Heidegger en noemde deze idee 'ontleving'. Onze geest heeft geen macht meer: we zijn onderhevig aan processen die ons leven overnemen. We denken in systemen van verbetering van de techniek maar redden ons werkelijke zelf er niet mee. Een foto is derhalve geen herinnering: het geeft alleen maar bestaan aan een werkelijk leven, dat we zelf niet werkelijk geleefd hebben. Jij bent (mede door de opdrongen pose) bewust geweest van die camera en het fotorolletje werd jouw geheugen, opdat men niet vergete...
Zoiets?
Zo hé.
raalte, daar moest ik ook weer eens heen... de tijenraan, wat betekent dat eigenlijk?
geen idee.
Een reactie posten