Hamburg op donderdag en vrijdag

Wegens slome computer in Hamburg nu vanuit Groningen de laatste twee dagen in één keer. Op donderdag zijn we naar een voorstadje gereisd om naar beelden te kijken in het Ernst Balach Haus. Een tip van schrijver Marcel de Jong. Er was een tentoonstelling van de kunstenaar Tony Cragg, een kunstenaar die - zo bleek uit een video - heel goed in staat is om zijn eigen werk uit te leggen. Iemand die in dialoog gaat met zijn materiaal en dan van zijn materiaal niets terughoort. Na de zoveelste rare figuur begon Corrie ze namen te geven. Hier poseren we voor de 'druiper'.

Het nabij gelegen Jenisch Haus met uitzicht op de Elbe kon ons veel meer bekoren.

Via de Reeperbahn zijn we teruggegaan naar de stad. Op de ongelooflijk lelijke en beruchte Reeperbahn bevindt zich een politiebureau dat als decor dienst deed voor een tv-serie en nu een toeristische trekpleister is geworden. Af en toe worden er agenten naar buiten gesleept om te poseren.

Daarna de haven weer ingedoken. Een paar uur door de ingewanden gelopen van het vrachtschip de San Diego. Juist omdat het geen kunst was, kreeg de werkelijkheid een meerwaarde die aan kunst deed denken (maar het is natuurlijk een opeenstapeling van machines, vet, olie, touw en metaal).

In het voorruim ook een Sonderausstellung van moderne kunst, maar zo gruwelijk slecht dat je zeker weet dat deze zeelieden in ieder geval geen verstand van kunst hebben.

Op vrijdag hadden we slechts een halve dag. We hebben gekeken in de Deichtorhallen. In de grote hal was een fototentoonstelling die een beetje tegenviel. Foto's in tijdschriften en die dan aan de muur, dat heeft toch iets goedkoops. Doe dan de echte foto's. Ik had ook gedacht dat de invloed van internetfotografie beter was uitgewerkt. Aan de overkant, in de kleine hal, was het veel drukker. Het bestond uit een groot zwart spiegelend vlak dat aan het dak was opgehangen. Je moest eerst je schoenen afgeven bij de garderobe en dan mocht je met een trap naar boven. Boven zaten en lagen allerlei mensen op dat vlak en daarna ging iedereen weer naar beneden. 'Horizon field' heette dit alles, van Antony Gormley.

»Horizon Field Hamburg« wird die Wahrnehmung des Gehens, Fühlens, Hörens und Sehens umorientieren und neu verbinden. Diese persönliche bzw. kollektive Erfahrung wird durch Vibration, Sound und Widerspiegelung vermittelt werden. Das Projekt kann insgesamt als ein waagerecht im Raum aufgespanntes Gemälde aufgefasst werden, auf dem die Besucher zu Figuren auf einem freischwebenden und nicht definierten Grund werden.

Seit fast 40 Jahren schafft Antony Gormley Skulpturen, in denen er sich mit dem Verhältnis des menschlichen Körpers zum Raum auseinandersetzt.

Het was dus heel erg druk. Deze tentoonstelling was gratis.