Op zoek naar de nieuwe Boven Jan (8): 't Zwarte Schaap

Soms is het gewoon niet de goede dag om een nieuw restaurant te proberen in de doorlopende zoektocht naar de nieuwe Boven Jan. Dat ligt niet altijd aan het restaurant, het ligt soms ook aan het weer, de andere gasten, de drukte of alles bij elkaar. We kregen een tip om naar De Biechtstoel te gaan. Ik kende het restaurant wel, maar Doeke nog niet. Het was warm en De Biechtstoel heeft een terras, dus de keuze was snel gemaakt.
Helaas bleek De Biechtstoel midden in een verhuizing te zitten. Dat scheelde een hoop melancholie, want vanaf het terras had ik uitzicht op het huisje van mijn vroegere geliefde. Het eten wordt dan altijd gekruid met ach en wee.
Tip 2 dan maar: 't Zwarte Schaap, gelegen aan het Schuitendiep en tot ons geluk zagen we iemand bedienen die vroeger bij Boven Jan werkte. Ze had zelfs promotie gemaakt. Het leek een gunstig voorteken en we zaten blijmoedig op het terras naar het langsrazende verkeer te kijken en naar de KEI-groepjes met verse studenten in korte broek en het leek wel of het paradijs was teruggekeerd op aarde, maar dan met dat verkeer op het Schuitendiep erbij. Naast ons zat een jonge student met zijn opa en oma aan een tafeltje te drinken en te roken. Roken was echt genetisch bepaald, dat zag je zo. De opa rookte sigaren.
'Ik vind sigaren altijd fijn ruiken,' zei ik nog steeds blijmoedig omdat ik besloten had dat het een fijne avond moest worden.

terras met sigarenroker

Het duurde even voordat de menukaart kwam, maar toen was het cabaretgedeelte van de avond aangebroken. Alle gerechten hadden leuke namen. Zo kon je vooraf een 'Springend Schaap' bestellen, maar ook een 'Overgelopen Schaap'. Doeke koos voor 'Verstotelingen', ik voor 'Schaap van het land'.

Schaap van het land

Verstotelingen

Het voorgerecht was uitstekend. Toch was de sigarenrook van een nieuwe in de hens gezette bolknak wat minder. Als de opa uitasemde kwam er een hele vlaag rook over onze bordjes gedreven. Misschien paste het wel bij een torentje van zalm gevuld met bladerdeeg, geitenkaas, rucola, macademianoten en zongedroogde tomaten, want een beetje zalm is  gerookt, maar het combineerde minder goed bij mijn salade van gegratineerde geitenkaas en gekarameliseerde appel met walnoten en honing-mosterddressing.
Wij zijn van die mensen die er dan niets van zeggen, want die arme rokers moeten toch ergens kunnen roken. Als het kan via jouw bordje. En bovendien kun je wel aan de gang blijven.

Het was druk op het terras. Het terras was zelfs uitgebreid naar het trottoir van de buren. Er liepen heel veel obers en oberinnen rond, bijna allemaal van het goedkope uitzendbureausoort. Toen het ons lukte om de aandacht te trekken voor nog een glaasje, probeerde ik of ze humorproof waren.
'Hij wil nog graag rode wijn en ik wil een glas witte wijn en een cola light.'
Daarna vraagt het meisje wat voor soort wijn we dronken (geen goed teken als je dat bij iedereen van de bediening opnieuw moet zeggen) en ze vroeg nog na of ik een glas witte wijn wilde en een cola light.
'Ja,' zei ik, 'maar niet door elkaar.'
Het was warm en druk. Het meisje snapte het niet.
'Ik wil ze niet gemixt,' verduidelijkte ik.
Een beetje bediening geeft dan lik op stuk, dit meisje vroeg nog een keer na wat ik bedoelde. Moeheid overspoelde me. Doeke legde uit dat ik de witte wijn en de cola in aparte glazen wilde. Het meisje keek of ze een heel ingewikkelde wiskundepuzzel had opgekregen en verdween zonder een woord te zeggen. Een tijd later kwamen de drankjes, door weer een ander meisje gebracht, zonder cola light.

Opa naast ons stak zijn derde sigaar op. Het tafeltje daarnaast werd ingenomen door een hele familie Tokkies die opeens uit de gracht omhoog waren gekomen, als ratten uit het riool. Ik vind het altijd zo knap dat die mensen precies weten wat ze aan moeten trekken en dat al dat goud om hals en pols hun verschijning helemaal afmaakt. Tokkies praten ook met een bepaald volume. Ze zijn zo sociaal dat je nooit hoeft te vragen of ze iets willen herhalen, zo luid spreken ze. Het hele terras konden ze bestrijken.
Intussen kwam het hoofdgerecht. We hadden beiden voor het 'Herdersmaal' gekozen (wat andere restaurants de daghap noemen). Ik had de visvariant, Doeke was vleziger.

Herdersmaal vis

Herdersmaal vlees

Mijn Victoriabaars met spek was goed te eten. Het was het soort eten waar het woord verdienstelijk voor is uitgevonden. De garnaaltjes vertrouwde ik niet helemaal met dit warme weer dus daar heb ik niet zoveel van genomen, evenmin van de lobbige saus die al van korst voorzien was toen hij arriveerde. Doeke wist na afloop niet meer wat voor vlees hij had gekregen, het leek me iets runderachtigs, met een niet heel spectaculair sausje eroverheen. Wel een onbekend sigarengeurtje.
We constateerden beiden: het voorgerecht was lekkerder.

Tijdens onze zoektocht nemen we ook altijd een nagerecht. Het was druk, het duurde allemaal wat lang, maar de Tokkies waren gelukkig binnen gaan zitten aan een grote tafel. Opa stoomde voort. Ik koos voor 'Het salsa schaap', Doeke voor 'Merino'.

Merino

Het salsa schaap

De tiramisu uit eigen keuken geserveerd met een bolletje frambozen sorbetijs en frambozencoulis vond Doeke waterig, maar hij zegt tegen de bediening altijd dat het heerlijk is. Ik at mijn huisgemaakte mangokwarktaart, begeleid met passievruchtenijs en slagroom niet helemaal op, omdat het wel heel veel van hetzelfde was. Ik vermande me en zei tegen het zoveelste meisje dat langskwam met koffie en daarna de borden weghaalde, dat ik de mangotaart niet zo heel lekker vond.
Dat had ze nog nooit gehoord. Iedereen vond de mangotaart altijd heel lekker. Wat was er mis mee dan? Ik zei dat ik deze taart gewoon niet zo heel lekker vond. 'Smaken verschillen,' zei ze toen en ze bood ons nog een kopje koffie aan. Wij wilden de rekening.

Tien minuten later vroegen we aan iemand anders van de bediening opnieuw de rekening.

Vijf minuten later aan weer een ander opnieuw.

Bediening: Al die verschillende obers, afhaal- en opruimmeisjes maken je niet vertrouwd met iemand van het restaurant. Het lijkt meer op een eetschuur waar zoveel mogelijk gasten doorheen gejaagd moeten worden.
Locatie: Op zich mooie plek, wij zaten buiten op het terras. Veel stadse levendigheid. Je kunt de pech hebben dat de verkeerde mensen naast je komen te zitten. Misschien moeten we deze zaak in de winter een nieuwe kans gunnen, binnen. Gegarandeerd rook- maar niet Tokkievrij.
Kosten / Baten: €83,85 voor drie gangen + twee witte wijn en twee rode wijn en één cola light, met twee koffie. Dat is vrij prijzig voor de geboden kwaliteit. Allen het voorgerecht was echt goed te noemen. Ik gaf geen fooi.
Boven Jan-gehalte: Bij Boven Jan had je ook bij extreme drukte nog het gevoel dat je thuis was. Hier ben je voornamelijk inwisselbaar.

Een 7-.