Afgelopen zondag waren we in Den Haag en we wilden eten bij Schlemmer. Bij Schlemmer was het echter knetterdruk aan de rechterkant van de zaak. Je kon links in de zaak niet horen wat je tegen elkaar zei. We vertrokken meteen.
'Wilt u een hapje eten?' schreeuwde de ober.
'Het is te lawaaiig,' schreeuwde ik terug.
'Wat?' schreeuwde hij.
We liepen naar het naastgelegen restaurant Het Kabinet. Er zat niemand op het terras buiten. Er zat ook niemand binnen. Je weet dat je dan moet maken dat je wegkomt. Ik heb nog treurige herinneringen aan een Griek in Brussel en een Italiaan in Gent. Maar we hadden geen tijd voor een tocht door Den Haag. We hadden al veel gelopen en we moesten nog drie uur terug in een eersteklascoupé vol studenten van het allerergste soort. Maar dat wisten we toen nog niet.
'U mag wel voor het raam zitten,' zei het meisje van de bediening.
'Zeker om klanten te lokken,' antwoordde ik en aan haar gezicht te zien klopte dat. Even later zaten we voor het raam, hoerig als we waren, te kijken naar de fantasieloze bebouwing aan de overkant. We kregen een kaart, een glas wijn en kopje truffelcappuccino van het huis.
Er was iets mis met de zaak, maar je kon niet met zekerheid zeggen wat. Misschien was het de muziek: Kenny Rogers, Julio Iglesias.
Ook de bediening voelde zich niet helemaal thuis die dag, want terwijl wij op ons voorgerecht wachtten (ik had het 'schouwburgmenu' genomen en Doeke iets van de kaart) hoorden we onze serveerster ruzie maken achter de toonbank. Ze overstemde de muziek. 'Je moet niet denken dat ik een of andere bimbo ben tegen wie je alles drie keer moet zeggen.'
Even later kwam de bedienster die geen bimbo was met asperges met beenham en ei en Doeke kreeg de 'Salade Caprese'.
Je kon niet echt zeggen dat de fantasie ervan afdroop, maar de voorgerechten smaakten heel behoorlijk. Gelukkig kwamen er daarna twee jongens binnen die halverwege de zaak gingen eten. We waren niet meer alleen in de zaak.
Ook over het hoofdgerecht geen enkele klacht. Doeke koos de 'Big Burger' met cheddar en ik kreeg het stoofpotje met kip: 'Ajam pedis uit de wok'. Mijn gerecht was lekker pittig. Doeke had eigen, in de schil gebakken, frieten, maar hij at mijn bakje leeg, terwijl ik juist zijn frieten lekkerder vond.
Er kwam een ouder echtpaar binnen, even later hun dochter en nog weer later hun jarige zoon. Het oudere echtpaar was er al vroeg. Ze hadden die middag ook al het terracottaleger gezien in New Babylon. Dat leger maakt echt een tournee door Nederland.
'Nu we er toch waren, hebben we dat meteen maar meegenomen,' zei de oudere vrouw.
De oudste dochter had er ook iets over gelezen.
'Het was toch van zo'n keizer hupseflups.'
Je zou bijna weer verlangen naar een leeg restaurant.
We hadden geen tijd voor een nagerecht. Bij mijn menu zat nog wel een kop koffie en een likeur.
Bediening: Als je ruzie maakt, zorg er dan voor dat de klant het niet merkt.
Locatie: De Lange Houtstraat geeft zicht op veel langswandelende Hagenezen. Dat is altijd wel aardig. De inrichting binnen kan wel een modernisering gebruiken. Op de plek waar wij zaten, kon je trouwens ook kijken naar de trapopgang ernaast (die waarschijnlijk naar het hotelgedeelte ging). Muziekkeuze en muziekinstallatie is depressief makend.
Kosten / Baten: € 68,40. We hadden beiden twee wijn gedronken. Twee koffie na, waarvan één inbegrepen bij het menu. Die prijs klopt wel.
Een 6 en een half Uiteindelijk was het eten het beste onderdeel van dit restaurantbezoek en daar gaat het uiteindelijk om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten