Tepper
In het najaar komt De kunst is mijn slagveld uit, een dik boek van 800 bladzijden met brieven van Nanne Tepper (1962 - 2012). Samensteller Nick ter Wal zei afgelopen zondag tegen me dat hij de grootste moeite had om het aantal brieven te reduceren: er zijn mooie brieven genoeg om een uitgave van een paar duizend bladzijden te rechtvaardigen. Tepper denderde de literaire wereld binnen in 1995 met zijn debuut De eeuwige jachtvelden, daarna verscheen er sporadisch nog wel wat, maar dat evenaarde bij lange na niet het succes van zijn eerste roman. Tepper werd een schrijver die de hooggespannen verwachtingen niet kon waarmaken. Ziekte, slapeloosheid en depressies sloopten hem en op 10-11-12 pleegde hij zelfmoord.
In tegenstelling tot bijna iedereen vond ik dat debuut van Tepper niet zo geweldig. Voor de krant van de NHL (dat bestond vroeger nog: een onafhankelijke krant op een hogeschool) schreef ik een nogal negatieve recensie: 'Zijn personages blijven bloedeloos, zijn stijl is nergens bijzonder en de thematiek van het boek is al eens beter uitgewerkt. Wie dit boek looft, heeft zich zand in de ogen laten strooien.' Ik wist het toen ook al altijd beter dan iedereen. Een jaar later was ik gastheer op een literatuurfestival en aan mij was Nanne Tepper toebedeeld. Toen ik me aan hem voorstelde zei hij: 'Jij hebt ooit eens een column over mij geschreven.' 'Een recensie,' verduidelijkte ik. 'Oh,' zei Tepper misprijzend, 'noem je zoiets een recensie.'
Je onthoudt altijd de slechte recensies, ook al staat die in een hogeschoolkrantje en zijn alle landelijke bladen laaiend enthousiast. Ik begreep die reactie pas echt toen me later hetzelfde overkwam; de behoefte om een negatieve recensent belachelijk te maken is groter dan de bereidheid om je schouders op te halen. 'Zou je het erg vinden,' vroeg Nick ter Wal me enigszins aarzelend, 'als ik ook brieven opneem waarin jij uitgescholden wordt?' 'Nee,' zei ik, na enkele seconden bedenktijd. Nu moet ik tot november wachten om te lezen hoe eloquent ik word geschoffeerd, maar misschien ben ik tegen die tijd als voetnoot wel verdwenen omdat het boek ingekort moet worden. Misschien is dat nog wel erger.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 13 juni 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten