De eerste grote verliefdheid, de verliefdheid die alles wat daarna komt in de schaduw stelt, dat is het thema van Noem me bij jouw naam van André Aciman. De auteur doceert vergelijkende literatuurwetenschap in New York, schrijft voor The New Yorker en The New York Review of Books leert de achterflap ons. En dat is ook meteen het milieu van het boek.
Elio, een zeer muzikale en intelligente adolescent, woont met zijn familie in een prachtig gelegen villa aan de kust in Italië. Zo’n jongen die Haydn bewerkt voor gitaar en moeiteloos klassieke stukken speelt op de piano, maar evenzogoed kan meepraten over klassiek literaire werken en de nieuwste poëzie bijhoudt (ja, wie wil er niet zo’n jongen). Zomers krijgt de familie altijd een gast. Een jonge wetenschapper die onderdak krijgt om verder te werken aan iets belangwekkends en in de tussentijd iets aan zijn Italiaans kan doen.
In de zomer waarin het boek speelt, komt de Amerikaanse Oliver naar het huis en meteen weet hij iedereen in en om het huis in zijn ban te krijgen. Ook Elio is vanaf het begin gebiologeerd door deze man en wordt heimelijk verliefd op de man die gedurende de zomermaanden op zijn slaapkamer bivakkeert, terwijl hij in de slaapkamer ernaast ligt.
Wat volgt zijn tientallen bladzijden vol hunkering. Aciman smeert die hunkering uit, zo tergend langzaam dat je als lezer geneigd bent om Elio aan te gaan moedigen. Maar ook de tegenpartij is uiterst beheerst in zijn optreden, bang om met de zoon van zijn gastheer aan de haal te gaan, en laat zich nauwelijks uit zijn tent lokken. Maar uiteindelijk, tot opluchting van lezer en hoofdpersonen springen de vonken toch over en begint een korte maar zeer heftige seksuele relatie die haar sporen in beide levens achterlaat.
Zelden las ik een boek waarin niet de liefde, maar de hunkering zo nauwkeurig werd beschreven, met alle aarzelingen, onrust en onzekerheden die bij de nog onvervulde liefde horen. Zelden werd er zo langzaam afgetast of de andere partij niet ook wilde. En dat in een decor (aan het zwembad, in de naast elkaar liggende slaapkamers met verbindend balkon, aan zee) waar het zo voor de hand ligt dat er iets gebeurt. Deze roman zindert van zinnelijkheid.
Coen Peppelenbos
ANDRÉ ACIMAN: Noem me bij jouw naam. Anthos, Amsterdam, 257 blz. €19,95.
Eerder verschenen op Literair Nederland 24 september 2007.
9 opmerkingen:
Tja. Ik kreeg een tip van boekhandel Blokker: lezen dat boek! Ik las het in het Engels (Call me by your name) en ik heb me er werkelijk doorheen moeten worstelen. Wat een intellectueel gedoe! Waarmee hij in mijn ogen alle zinnelijkheid, spanning en wat-niet-al kapotschreef. Ik dacht aldoor (en zoiets denk ik NOOIT): ga nou eens neuken!
Misschien is de vertaling beter?
Maar die reactie zouden mensen ook op jouw boek kunnen geven (al is dat intellectuele gedoe dan agrarisch gedoe): in beide boeken wordt de seks enorm uitgesteld, terwijl het in de tussentijd zindert (bij jou tussen Helmer en jonge Henk). En dan geef ik meteen toe dat ik jouw boek veel beter vind.
Je hebt gewoon een afkeer van dat intellectuele gedoe. Dat zo'n jongen klassieke werken transcribeert en zo.
Grappig dat je tot een soortgelijk oordeel kwam als ik (zie Athena's website, onderdeel recensies) bij het lezen van dit prachtige boek. Ik had er moeite mee om dit boek uit te lezen, maar dan alleen maar omdat ik bang was dat het slecht zou aflopen met deze love-story.... Een must voor alle liefhebbers van 'zwoele boeken', om het maar eens wat flauw te zeggen. Han Borg
@ Han: een lovestory loopt altijd slecht af, dat is het wezen ervan.
@ Coen: ja, je hebt gelijk, ik heb moeite met dat intellectuele gedoe, zo'n hoofdpersoon in Aciman is voor mij een irritant, pedant en nog andere lelijke dingen mannetje. Ik heb het ook altijd met de hoofdpersonen van Hollinghurst, als ik zijn boeken lees heb ik onveranderlijk een hekel aan de hoofdpersonen, wat het lezen zeer bemoeilijkt. Maar óók vraag ik me bij hem af: doe je het nou expres? Ik bedoel: maakt Hollinghurst zijn hoofdpersonen met opzet zo vervelend? Of (en dat is veel erger natuurlijk) heeft-ie het niet eens in de gaten? Zijn de hoofdpersonen mensen van eenzelfde karakter als de schrijver zelf?
@Gerb: dat is een gevaarlijke opmerking, dat de schrijver hetzelfde karakter zou hebben als zijn hoofdpersonen. Kan je nog jarenlang op vragen komen te staan in het lezingencircuit.
En daarnaast: verdorie, ik vind de boeken van Hollinghurst ook prachtig!
Dat komt Hollinghurst dan op lastige vragen te staan!
Nog zoiets: de laatste tijd valt me op hoe vaak schrijvers een schrijver/dichter als hoofdpersoon nemen. Heeft denk ik ook te maken met een hang naar intellectualisme, want ze kunnen en passant van alles zeggen over de rol van de schrijver in de hedendaagse maatschappij, of zijn/haar ideeën en ideologiën spuien. Schrijvers kunnen toch juist dingen verzinnen? Neem dan eens een 'normaal' hoofdpersonage! Die normale dingen doet, groente verkopen ofzo, of de beheerder zijn van een vakantieparkje op Texel, leraar zijn op een middelbare school.
Maar ook in dat soort boeken ben ik geïnteresseerd. Poëticale boeken, ik smul ervan. Zo'n beheerder van een vakantieparkje op Texel kun je maar 1 keer gebruiken. De volgende keer dat iemand zo'n figuur als hoofdpersoon gebruikt spreekt men al van een hype.
Verdomme nog aan toe, heb ik 'm nou weggegeven?
Tja, wat later dus. Heb besloten in augustus (2011) het thema (welk?) aan de orde te stellen tijdens een summerschool die ik in Roma geef. Ben benieuwd....
Een reactie posten