Kerstpakket

Mijn collega's voelen altijd lichte gêne als ze een kerstpakket ophalen. Alsof ze direct tot een feodaal stelsel toetreden waarin de baas cadeautjes en fooien uitdeelt bij hoogtijdagen. Ik ben, denk ik, één van de weinigen die nog oprecht verheugd is, een tikkeltje naïef misschien, met een kerstpakket. Mits, en dat is een groot mits, mits de inhoud eetbaar is. Vorig jaar kregen we zo'n rijdend koffertje. Leuk, duur ook, maar toen ik het koffertje openritste moest ik een licht gevoel van teleurstelling verbijten: geen chocolade, geen enge gedroogde vruchtjes, geen fles wijn, geen vacuüm verpakte nootjes of een spuitbus met slagroom, nee het omhulsel was het hele pakket.

Dit jaar is het gelukkig anders. Naast een wokpan zit er in het pakket ook nog allerlei spul dat in de wokpan gaat. En het komt goed uit dat er weer een wokpan is in huize Peppelenbos, want de vorige loodzware, gietijzeren wokpan (tilde je dat ding op het fornuis dan kon je twee uur fitness overslaan) heb ik net twee weken geleden in de afvalcontainer gedumpt. Maakte nog een behoorlijk klap overigens, want het ding was net geleegd.
Een lichte gêne overvalt mij pas als ik met zo'n kerstpakket in het openbaar word gesignaleerd. Dat je het pakket in het bagagenet van de trein tilt en de hele coupé ziet denken: zo, zo, die heeft een kerspakket, of, gelukkig hebben wij een goter pakket, of, waarom hebben wij niet zo'n groot pakket? En dat je daarna nog schichtiger langs de daklozenkrantverkoper moet lopen. Allemaal valse schaamte waarvoor ik nog een keer in therapie moet. Maar niet nu. Nu ga ik wokken.