In de tussentijd 29

- Vandaag controle in het Martiniziekenhuis. Het nieuwe Martiniziekenhuis. Op de oude plek was het meubilair sterk verouderd, het zeil wat smerig en waren de posters aan de muur nog uit een andere eeuw. Maar in de wachtkamer kon je naar buiten kijken. De nieuwe plek van Urologie in Martiniziekenhuis is vooral warm en heel erg zonder uitzicht. En wat het allerergst is: er is een kunstenaar langsgeweest. Peter Struycken is befaamd om zijn computergestuurde kleuren- en stipjeskunst. In het nieuwe Martiniziekenhuis mocht hij met de verfkwast langsgaan. Voor elke afdeling had hij een speciaal uitgedachte kleur. Ik weet niet hoe Struycken erop gekomen is, maar voor iemand die langskomt voor een controle omdat hij kanker heeft gehad, zijn de kleuren oranje in combinatie met paars niet rustgevend (de balies zijn groen). Of de gedachte was: als je tegen deze kleuren kunt, dan kun je alles aan of wie deze kleuren ziet, laat alle hoop varen.

- Moest om tien over tien in het ziekenhuis zijn. Ik was tien minuten te vroeg omdat ik de weg nog moest zoeken. Via de Van Swietenlaan kon ik de nieuwe ingang niet vinden en ik ben toen maar via de oude ingang naar binnen gegaan. Daar lopen allemaal medewerkers en verpleegkundigen rond die je een beetje verwijtend aankijken: alsof je via de achterdeur het huis bent binnengegaan. Gelukkig kon iemand mij de goede weg binnendoor wijzen.Daarna in de lange gangen toch weer aan het dwalen geslagen. De nummering wijst namelijk alle kanten uit. Moest na de controle bloedprikken in ruimte 0.4. Het bordje dat daar naar wees volgde ik. Ik rammelde aan een dichte deur. Wat heen en weer lopen hielp ook niet, dus maar weer terug naar de hoofdbalie en daar om de hoek zag ik weer een bordje wijzen naar 0.4.

- 'Ja,' zei een Groningse in de wachtkamer, 'ik vind die kleuren helemaal niks. Ik was net nog bij chirurgie en daar hadden ze groene vloeren. Daar krijg je allemaal strepen op van de schoenen.' Ze keek wat misprijzend naar de paarse en oranje vlakken om haar heen. 'Het is hier ook al, ja. Moet je allemaal weer schoonmaken.'
- Dat bloedprikken is wat minder persoonlijk geworden, dacht ik. Je moet nu een nummertje trekken en in de wachtkamer zitten. Als jouw nummer voorbijkomt, mag je verder lopen. Ik hoefde slechts vijf minuten te wachten en toen mocht ik naar binnen waar ik verwezen werd naar een andere wachtkamer. Je wacht bij het bloedprikken dus twee keer! Daar moet een slag te winnen zijn.

- Weer buiten (ik had een goede ader waar lekker veel bloed uitstroomde) zag ik iemand in ok-kleding mijn kant uitwandelen. Ik dacht eerst nog: gelukkig zit niet haar hele kleding onder het bloed. Tot mijn verbazing sprak ze me aan. Ze herkende mij en vroeg heel aardig hoe het met me ging en hoeveel bestralingen ik had gehad. Ik had geen idee wie ze was en dat zag ze. Ze zei dat ze me kende vanuit dichterskringen. Jantien heette ze. En pas heel langzaam begon me te dagen waar ik haar van kende. Dacht daarna dat er misschien wel een leuke serie te bedenken was met dichters in andere werkkleding: Ruben van Gogh als slager, Bart FM Droog als pedicure, Driek van Wissen als tramconducteur, Esther Jansma als badmeester. Verwierp het idee ook meteen weer.


- Kon pas om kwart voor drie een longfoto maken, dus tussendoor naar huis. Snel daarna de stad in om een mondeling tentamen af te nemen. Onderweg fietste ik door glas. Lekke band. Meteen door naar de fietsenmaker, maar die kon de band pas later maken. Weer naar huis en om twee uur maar het huis uitgelopen, want wandelen naar het ziekenhuis duurt zeker een half uur, schatte ik in. Fout. Met een klein beetje hardlopen was het zelfs veertig minuten. Wel geprobeerd nu in één keer de goede ingang te vinden, maar ook nu liep ik mis.
Weer een rij, weer een wachtkamer (de wc's zijn voor de mannen blauw, voor de vrouwen roze, hoe bedenkt hij het toch), maar binnen tien minuten stond ik buiten en kon ik teruglopen.

- Oh ja, controle was goed.