De eerste locatie bleek niet zo geschikt te zijn. Jerry had me tussen hoge kantoorgebouwen van het Waterbedrijf gedacht, maar die plek bleek bedorven door reclamedingen die in de weg stonden. Daarom maar doorgefietst naar het industrieterrein. Jerry houdt van afgetrapte omgevingen: lege fabriekshallen, schroothopen en kale industrieterreinen. Soms ziet hij een plek en dan loopt hij wat rond, kijkt, wikt en weegt en zegt dan: ´Daar moet je zitten!´
Vlak naast zijn plek lag een oude verroeste roeiboot die mij als achtergrond wel leuk leek. Hij keek door de lens, schoot een plaatje voor de vorm, maar vond het toen toch niks. Te toeristisch. Meer iets voor leken zoals ik.
Uiteindelijk zat ik op een paaltje aan de kant (dat heeft vast een naam, waar schepen hun scheepstouw omheen werpen: een meerpaal?) stoer te kijken, want dat moest van mijn redacteur.
Na de sessie heb ik Jerry op dezelfde plek gezet en een toeristische foto gemaakt.
Heb gisteren mijn halve boekenbezit omgedraaid om mooie achterflapfoto´s te vinden. Die zijn er nauwelijks. Vond naast de mooie foto´s van gisteren ook nog een prachtige plaat van Tommy Wieringa, die achter op Ik was nooit in Isfahaan staat (zie de link).
Voor de rest zijn het vaak saaie zwart-witplaatjes. Waarom is dat eigenlijk? Alles in kleur behalve de foto. En waarom staan er achterop poëziebundels vaak helemaal geen portretten? Hoort dat niet? Zijn dichters lelijker dan prozaschrijvers? Of is het gewoon goedkoper?
3 opmerkingen:
De foto is geschoten bij de Finse haven, de geportretteerde zit op een bolder, waar je een landvast overheen kunt gooien.
Dat die achterflapfoto's vaak saaie zwartwitplaatjes zijn, zal komen doordat zwartwitfotografie volkomen ten onrechte als 'dieper' en kunstzinniger wordt gezien, niet alleen door veel fotografen, maar vooral ook door veel uitgevers.
Dank: 'bolder' en 'landvast' zijn mooie woorden.
Ga ik 'voten' blijkt de shoot al geweest te zijn, lekker is dat. Ik kan ook niet één dagje missen!
Een reactie posten