'Ik kijk ook nooit als ik prik,' zegt de vrouw.
- Kreeg van Peter dit bericht doorgestuurd:
Vrijgezelle mannen voelen zich na de behandeling van zaadbalkanker slechter dan ex-patiënten met een vaste partner. Ze hebben meer last van depressieve gevoelens en een minder gevoel van eigenwaarde.
Ik heb niet meegedaan aan het onderzoek. Wat je wel merkt, na een jaar - als alle seizoenen eroverheen zijn gegaan, is dat je leven weer in een gewone sleur terechtkomt. Je bent een jaar lang heel scherp: al je zintuigen en gevoelens lijken strak gespannen te staan en na dat jaar treedt een verflauwing in. Je krijgt heimwee naar dat jaar waarin je instinctiever leefde. Maar alles is weer normaal geworden.
- 'Als ik zelf geprikt wordt, kijk ik ook niet,' zegt de vrouw van het bloedprikken, 'tenminste, niet als de naald erin gaat. Als de buisjes zich vullen weer wel.'
- Na mijn vorige bezoek aan de uroloog weet ik dat dat gekke chromen uitsteekseltje aan de muur zijn kapstok is en ik hang meteen mijn jas eraan. Mijn dokter kijkt tevreden.
'Kan iedereen het nu vinden?' vraag ik, maar ik raak hier duidelijk aan een trauma, want niet iedereen blijkt zo'n scherp geheugen te hebben als ik. Laatst zijn ze van het ziekenhuis nog wezen vragen of alles in orde was op de nieuwe werkplek.
'Als jullie ervoor kunnen zorgen dat ik niet drie keer per dag hoef uit te leggen waar de kapstok zit, dan wordt het een stuk aangenamer.' zei mijn dokter.
'Oh, waar zit die dan?' vroegen ze.
- Larry David vecht tegen kanker, omdat al die kankerpatiënten met hun kale hoofden de aandacht afleiden van de 'echte' kaalhoofdigen. Ik weet niet of ik dit echt grappig vind.
- In de wachtkamer van radiologie waar ik een 'thorax' moet laten maken, zit een vrouw enorm te kleppen met de mensen tegen over haar. De hele wachtkamer kan meegenieten van de verhalen over haar moeder die nu ergens binnen zit voor haar foto's. En over de incapabele dokters die er allemaal bestaan. Deze vrouw weet hoe het eraan toegaat in de wereld. Dan komt er een vrouw binnen die ons goedemorgen wenst en met een diepe zucht gaat zitten. De hardpratende vrouw trekt achter haar rug om een raar gezicht dat zoiets moet betekenen als: stel je niet aan en daarbij betrekt ze de anderen in de wachtkamer. Van schaamte weet ik niet waar ik kijken moet.
- Alles is ok: de uitslag van het bloedonderzoek en de longfoto laten zeker een week op zich wachten. Als ik vrijdag niet gehoord heb, dan kan ik met een gerust hart naar mijn volgende afspraak in januari 2009.
'De kanst op recidive is klein (5%), maar als die plaats vindt dan gebeurt dat in 80%van de gevallen binnen de eerste twee jaar. Daarna kom je in de volgende statistische categorie,' zegt de dokter en ik weet niet of dat me helemaal geruststelt. Misschien omdat ik altijd heel slecht in wiskunde was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten